20.
[56]
at enim Sittius1 est ab hoc in ulteriorem Hispaniam missus ut
eam provinciam perturbaret. primum Sittius, iudices, L. Iulio
C. Figulo consulibus profectus est aliquanto ante furorem Catilinae
et suspicionem huius coniurationis; deinde est profectus
non tum primum sed cum in isdem locis aliquanto ante eadem
de causa aliquot annos fuisset, ac profectus est non modo ob
causam sed etiam ob2 necessariam causam, magna ratione
cum Mauretaniae rege contracta. tum autem, illo profecto,
Sulla procurante eius rem et gerente plurimis et pulcherrimis
P. Sitti praediis venditis aes alienum eiusdem dissolutum
est3, ut, quae causa ceteros ad facinus impulit, cupiditas
retinendae possessionis, ea Sittio non fuerit praediis deminutis.
[57]
iam vero illud quam incredibile, quam absurdum,
qui Romae caedem facere, qui hanc urbem inflammare vellet,
eum familiarissimum suum dimittere ab se et amandare4 in
ultimas terras! Vtrum5 quo facilius Romae ea quae conabatur
efficeret, si in Hispania turbatum esset6? at haec
ipsa per se sine ulla coniunctione agebantur. an in tantis
rebus, tam novis consiliis, tam periculosis, tam turbulentis
hominem amantissimum sui, familiarissimum, coniunctissimum
officiis, consuetudine, usu dimittendum esse arbitrabatur7?
veri simile non est8 ut, quem in secundis rebus,
quem in otio secum semper habuisset9, hunc in adversis et
in eo tumultu quem ipse comparabat ab se dimitteret.
[58]
ipse
autem Sittius—non enim mihi deserenda est causa amici
veteris atque hospitis—is homo est aut ea familia ac disciplina
ut hoc credi possit, eum bellum populo Romano10
facere voluisse? ut, cuius pater, cum ceteri deficerent finitimi
ac vicini, singulari exstiterit in rem publicam nostram
officio et fide, is sibi nefarium bellum contra patriam suscipiendum
putaret11? cuius aes alienum videmus, iudices, non
libidine, sed negoti gerendi studio esse contractum, qui ita
Romae debuit ut in provinciis et in regnis ei maximae12
pecuniae deberentur; quas cum peteret, non commisit ut
sui procuratores quicquam oneris absente se sustinerent;
venire omnis suas possessiones et patrimonio se ornatissimo
spoliari maluit quam ullam moram cuiquam fieri creditorum
suorum.
[59]
A quo quidem genere, iudices, ego numquam
timui, cum in illa rei publicae tempestate versarer. illud
erat hominum genus13 horribile et pertimescendum qui tanto
amore suas possessiones amplexi tenebant ut ab eis14 membra
citius divelli15 ac distrahi posse diceres. Sittius numquam
sibi cognationem cum praediis esse existimavit suis. itaque
se non modo ex suspicione tanti sceleris verum etiam ex
omni hominum sermone non armis, sed patrimonio suo
vindicavit.
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
1 Sittius (Sicc. Sic.) TEπab1: Cincius cett. (ubique)
2 etiam obTb2k: etiam cett.
3 est suppl. Angelius
4 amandare T: mandare cett.
7 arbitrabatur Tπ: arbitratur a: arbitraretur cett.
8 veri simile non est del. Lambinus
9 semper secum hab. T: semper hab. secum a
10 populo R. T, Gulielmius: rei (r. a) p. cett.
11 putarit Hulderich
12 ei maxime T: maxime ei cett.
13 hominum genus T: genus hominum cett.
14 iis k: his cett.
15 citius divelli T: divelli citius cett.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.