καί
ὃν πότμον γοόωσα, λιποῦς1᾽ ἁδρότητα καὶ ἥβην
μή μ᾽ ἀπολέσῃς ἄωρον: ἡδὺ γὰρ τὸ φῶςαὗται πεπονθότων εἰσὶ καὶ προεαλωκότων ὑπὸ δόξης καὶ ἀπάτης. διὸ μᾶλλον ἅπτονται καὶ διαταράττουσιν ἡμᾶς, ἀναπιμπλαμένους τοῦ πάθους καὶ τῆς ἀσθενείας ἀφ᾽ ἧς λέγονται. πρὸς ταῦτα δὴ πάλιν παρασκευάζωμεν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἔχειν ἔναυλον ὅτι ποιητικῇ μὲν οὐ πάνυ μέλον ἐστὶ τῆς ἀληθείας, ἡ δὲ περὶ ταῦτ᾽ ἀλήθεια καὶ τοῖς μηδὲν ἄλλο πεποιημένοις
1 λεύσσειν: τὰ δ᾽ ὑπὸ γῆν μὴ μ᾽ ἰδεῖν ἀναγκάσῃς,