Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 10
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

[5] hic terror, cum illustres viri consulatum peterent, omnes in Q. Fabium Maximum primo non petentem, deinde, ut inclinata studia vidit, etiam recusantem convertit: [6] quid se iam senem ac perfunctum laboribus [p. 404] laborumque praemiis sollicitarent? nec corporis nec² animi vigorem remanere eundem, et fortunam ipsam vereri, ne cui deorum nimia iam in se et constantior quam velint humanae res videatur. [7] et se gloriae seniorum succrevisse et ad suam gloriam consurgentes alios laetum aspicere; nec honores magnos fortissimis viris Romae nec honoribus deesse fortes viros.

[8] acuebat hac moderatione tam iusta studia; quae verecundia legum restinguenda ratus, legem recitari iussit qua intra decem annos eundem consulem refici non liceret. [9] vix prae strepitu audita lex est tribunique plebis nihil id impedimenti futurum aiebant: se ad populum laturos uti legibus solveretur. [10] et ille quidem in recusando perstabat: quid ergo attineret leges ferri,³ quibus per eosdem qui tulissent fraus fieret. [11] iam regi leges, non regere. populus⁴ nihilo minus suffragia inibat, et ut quaeque intro vocata erat centuria, consulem haud dubie Fabium dicebat. [12] tum demum consensu civitatis victus, “dei approbent” inquit, “quod agitis acturique estis, Quirites. ceterum, quoniam in me quod vos voltis facturi estis, in collega sit meae apud vos gratiae locus: [p. 406] P. Decium, expertum mihi concordi collegio virum,⁵ dignum vobis, dignum parente suo, quaeso mecum consulem faciatis.” iusta suffragatio visa. omnes quae supererant centuriae Q. Fabium, P. Decium consules dixere.

[14] eo anno plerisque dies dicta ab aedilibus, quia plus quam quod lege finitum erat agri possiderent; nec quisquam ferme est purgatus vinculumque ingens immodicae cupiditati⁶ iniectum est.