Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 37
W. Weissenborn, Ed.

42. [p. 230]ceterum vana illa res verae mox cladis causa fuit. auxilia enim subsidiaria, quae proxima locata erant, pavore et consternatione quadrigarum territa, et ipsa in ¹ fugam versa nudarunt omnia usque ad cataphractos equites. [2] ad quos cum dissipatis subsidiis pervenisset equitatus Romanus, ne primum quidem impetum [pars] eorum sustinuerunt: alii fusi sunt, alii propter gravitatem tegumentorum armorumque oppressi sunt. [3] totum deinde laevum cornu inclinavit, et turbatis auxiliaribus, qui inter equitem et quos appellant phalangitas erant, usque ad mediam aciem terror pervenit. [4] [p. 231] ibi simul perturbati ordines et impeditus intercursu suorum usus praelongarum hastarum — sarisas ²Macedones vocant —, intulere signa Romanae legiones et pila in perturbatos coniecere. [5] ne interpositi quidem elephanti militem Romanum deterrebant, adsuetum iam ab Africis bellis et vitare impetum beluae et ex transverso aut pilis incessere aut, si propius subire posset, gladio nervos incidere. [6] iam media acies fere omnis a fronte prostrata erat, et subsidia circumita ab tergo caedebantur, cum in parte alia fugam suorum et prope iam ad ipsa castra clamorem paventium accepere. [7] namque Antiochus a dextro cornu, cum ibi fiducia fluminis nulla subsidia cerneret praeter quattuor turmas equitum, et eas, dum applicant se suis, ripam nudantis, impetum in eam partem cum auxiliis et cataphracto equitatu fecit; [8] nec a fronte tantum instabat, sed circumito a flumine cornu iam ab latere urgebat, donec fugati equites primum, dein proximi peditum effuso cursu ad castra compulsi sunt.