Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 2
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

28. A. Verginius inde et T. Vetusius¹ consulatum ineunt. tum vero plebs, incerta quales habitura consules esset, coetus nocturnes, pars Esquiliis, pars in Aventino facere, ne in foro subitis trepidaret consiliis et omnia temere ac fortuito ageret. [2] eam rem consules rati, ut erat, perniciosam ad patres deferunt, sed delatam consulere ordine non licuit; adeo tumultuose excepta est clamoribus undique et indignatione patrum, si, quod imperio consulari exsequendum esset, invidiam eius consules ad senatum reicerent. [3] profecto, si essent in re publica magistratus, nullum futurum fuisse Romae nisi publicum concilium; nunc in mille curias contionesque² [p. 308] dispersam et dissipatam esse rem publicam. [4] unum³ hercule virum—id enim plus esse quam consulem— qualis Ap. Claudius fuerit, momento temporis discussurum illos coetus fuisse. [5] correpti consules cum, quid ergo se facere vellent, nihil enim segnius molliusve quam patribus placeat acturos, percunctarentur, decernunt ut dilectum quam acerrimum habeant: otio lascivire plebem. [6] dimisso senatu consules in tribunal escendunt; citant nominatim iuniores. cum ad nomen nemo responderet, circumfusa multitudo in contionis modum negare⁴ ultra decipi plebem posse; [7] nunquam unum militem habituros ni praestaretur fides publica; libertatem unicuique prius reddendam esse quam arma danda, ut pro patria civibusque, non pro dominis pugnent. [8] consules quid mandatum esset a senatu videbant, sed eorum qui intra parietes curiae ferociter loquerentur neminem adesse invidiae suae participem; et apparebat atrox cum plebe certamen. [9] prius itaque quam ultima experirentur, senatum iterum consulere placuit. tum vero ad sellas consulum propere⁵ convolavere⁶ minimus quisque natu patrum, abdicare consulatum iubentes et deponere imperium ad quod tuendum animus deesset.