Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 21
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

33. prima deinde luce castra mota et agmen reliquum incedere coepit. [2] iam montani signo dato ex castellis ad stationem solitam conveniebant, cum repente conspiciunt alios arce occupata sua super caput imminentes, alios via transire hostes. [3] utraque simul obiecta res oculis animisque immobiles parumper eos defixit; deinde, ut trepidationem in angustiis suoque ipsum tumultu misceri agmen videre, [4?] equis maxime consternatis, quidquid adiecissent ipsi terroris satis ad perniciem fore rati, diversis rupibus iuxta per vias¹ ac devia adsueti decurrunt. [5] tum vero simul ab hostibus simul ab iniquitate locorum Poeni oppugnabantur, plusque inter ipsos, sibi quoque tendente² ut periculo prius evaderet, quam cum hostibus certaminis erat. [6] equi maxime infestum agmen faciebant, qui et clamoribus dissonis, quos nemora etiam repercussaeque valles augebant, [p. 98] territi trepidabant et icti forte aut volnerati adeo³ consternabantur ut stragem ingentem simul hominum ac sarcinarum omnis generis facerent; multosque turba, [7?] cum praecipites deruptaeque utrimque angustiae essent, in immensum⁴ altitudinis deiecit, quosdam et armatos; sed ruinae maxime modo iumenta cum oneribus devolvebantur. [8] quae quamquam foeda visu erant, stetit parumper tamen Hannibal ac suos continuit, ne tumultum ac trepidationem augeret. [9] deinde, postquam interrumpi agmen vidit periculumque esse ne exutum impedimentis exercitum nequiquam incolumem traduxisset, decurrit ex superiore loco et cum impetu ipso fudisset hostem, suis quoque tumultum auxit. [10] sed is tumultus momento temporis, postquam liberata itinera fuga montanorum erant, sedatur; nec per otium modo, sed prope silentio mox omnes traducti. [11] castellum inde quod caput eius regionis erat viculosque circumiectos capit et captivo cibo⁵ ac pecoribus per triduum exercitum aluit; et quia nec a montanis⁶ primo perculsis nec loco magno opere impediebantur aliquantum eo triduo viae confecit.