Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 3
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

20. moverat plebem oratio consulis; erecti patres restitutam credebant rem publicam. consul alter, comes animosior quam auctor, suscepisse collegam priorem actiones¹ tam graves² facile passus, in peragendis consularis officii partem ad se vindicabat. tum tribuni, [2?] eludentes velut vana dicta persequi [p. 70] quaerendo quonam modo exercitum educturi³ consules essent quos dilectum habere nemo passurus sit.⁴ [3] “nobis vero” inquit Quinctius “nihil dilectu opus est, cum, quo tempore P. Valerius ad recipiundum Capitolium arma plebi dedit, omnes in verba iuraverint conventuros se iussu consulis nec iniussu abituros. [4] edicimus itaque, omnes qui in verba iurastis crastina die armati ad lacum Regillum adsitis.” cavillari tum tribuni et populum exsolvere religione velle: privatum eo tempore Quinctium fuisse cum sacramento adacti sint. [5] sed nondum haec quae nunc tenet saeculum neglegentia deum venerat, nec interpretando sibi quisque ius iurandum et leges aptas faciebat, sed suos potius mores ad ea accommodabat. [6] igitur tribuni, ut impediendae rei nulla spes erat, de proferendo exitu⁵ agere, eo magis, quod et augures iussos adesse ad Regillum lacum fama exierat, locumque inaugurari ubi auspicato cum populo agi posset, ut quidquid Romae vi tribunicia rogatum esset id comitiis ibi abrogaretur: omnes id iussuros quod consules velint;⁶ [7] neque enim provocationem esse longius ab urbe mille passuum, et tribunos, si eo veniant, in alia turba Quiritium subiectos fore consulari imperio [8] terrebant haec; sed ille maximus terror animos agitabat, [p. 72] quod saepius Quinctius dictitabat se consulum comitia⁷ non habiturum; non ita civitatem aegram esse ut consuetis remediis sisti possit;⁸ dictatore opus esse rei publicae, ut qui se moverit ad sollicitandum statum civitatis sentiat sine provocatione dictaturam esse.