Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 4
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

50. perlata haec vox Postumi ad milites multo in¹ castris maiorem indignationem movit: praedaene interceptorem fraudatoremque etiam malum minari militibus? [2] itaque cum fremitus aperte esset, et quaestor P. Sestius² eadem violentia coerceri putaret seditionem posse qua mota erat, misso ad vociferantem quendam militem lictore cum inde clamor et iurgium oreretur, saxo ictus turba excedit, insuper increpante qui volneraverat, [3?] habere quaestorem quod imperator [p. 422] esset militibus minatus. [4] ad hunc tumultum accitus³ Postumius asperiora omnia fecit acerbis quaestionibus, crudelibus suppliciis. postremo cum modum irae nullum faceret, ad vociferationem eorum quos necari sub crate iusserat concursu facto, ipse ad interpellantes⁴ poenam vecors de tribunali decurrit. [5] ibi cum submoventes passim lictores centurionesque vexarent turbam, eo indignatio erupit ut tribunus militum ab exercitu suo lapidibus cooperiretur. [6] quod tam atrox facinus postquam est Romam nuntiatum, tribunis militum de morte collegae per senatum quaestiones decernentibus tribuni plebis intercedebant. [7] sed ea contentio ex certamine alio pendebat, quod cura incesserat patres ne metu quaestionum plebs iraque tribunos militum ex plebe crearet, tendebantque summa ope ut consules crearentur. [8] cum senatus consultum fieri tribuni plebis non paterentur, iidem intercederent consularibus comitiis, res ad interregnum rediit. victoria deinde penes patres fuit.