previous next
ac-cĭo , īvi, ītum, 4, v. a.,
I.to call or summon, to fetch (rare but class.).
I. Lit.: cujus vos tumulti causā accicrim, Att. ap. Non. 484, 7 (Rib. Trag. Rel. p. 199): “horriferis accibant vocibus Orcum,Lucr. 5, 996: “tu invita mulieres, ego accivero pueros,Cic. Att. 5, 1, 3; 13, 48, 1; id. de Or. 3, 35, 141; Sall. J. 108; Liv. 2, 6; Tac. A. 1, 5 al.
II. Fig.: “accire mortem,to kill one's self, Vell. 2, 38 fin.; Flor. 4, 2, 71: “scientiam artemque haruspicum accibam,Tac. H. 2, 3; cf.: “accitis quae usquam egregia,id. A. 3, 27; and: “patrios mores funditus everti per accitam lasciviam,” i. e. borrowed, id. ib. 14, 20 (but in Cic. Fin. 5, 31, 93, the read. acciret is very doubtful; v. Madv. a. h. l.; Klotz reads faceret; B. and K., crearet.).
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: