previous next
per-pŏlĭo , īvi, ītum (
I.fut. perpolibo, App. M. 6, 28), 4, v. a., to polish well.
I. Lit.: “loco calce arenāque perpolito,Vell. 2, 22, 3: “aurum tritu perpolitum,Plin. 33, 4, 21, § 66: “caudae setas horridas comptā diligentiā perpolibo,App. M. 6, 28, p. 185; cf. Vell. 2, 22, 4.—
II. Trop., to polish, perfect, finish, put the finishing hand to (class.): “opus,Cic. de Or. 2, 13, 54: “perpolire et absolvere aliquid,id. Univ. 13: “perpolire atque conficere,id. de Or. 2, 28, 121: “perpoliendi labor,id. Balb. 7, 17: “ea, quae habes instituta, perpolies,id. Fam. 5, 12, 10.— Hence, perpŏlītus , a, um, P. a., thoroughly polished or refined: “homines perfecti in dicendo et perpoliti,Cic. de Or. 1, 13, 58: “qui non sit omnibus iis artibus perpolitus,id. ib. 1, 16, 72; so, “litteris perpolitus,id. Pis. 29, 70: “vita perpolita humanitate (opp. immanis),id. Sest. 42, 92: “oratio,id. de Or. 1, 8, 31: “explicatio,id. ib. 2, 27, 120.—Hence, adv.: perpŏlītē , in a very polished manner; in sup.: “perfecte et perpolitissime absolutae,Auct. Her. 4, 32, 44.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: