I.perf. subj. supplicassis, Plaut. As. 2, 4, 61; in tmesi: sub vos placo, Auct. ap. Fest. s. v. sub, p. 309, and s. v. ob, p. 190 Müll.), v. n. and a. [supplex], to kneel down or humble one's self, to pray or beg humbly, to beseech, implore, supplicate (class.; cf.: oro, adoro, precor).
I. In gen.
(α).
With dat.: “cui irato supplicet,” Plaut. As. 1, 2, 24: “nec quoiquam supplico,” id. Bacch. 2, 2, 47: “ipsum hunc orabo: huic supplicabo,” Ter. And. 2, 1, 12: “is sibi me supplicaturum putat,” id. Hec. 3, 5, 50: “populo Romano supplicare,” Cic. Planc. 20, 50: “alicui summisse,” id. ib. 5, 12: “neque Caesari solum, sed etiam amicis ejus omnibus pro te libentissime supplicabo,” id. Fam. 6, 14, 3; cf. id. ib. 6, 13, 2; id. Font. 15, 35 (11, 25): “cum tot res sint, quae vestris animis supplicent,” id. ib. 14, 31: “supplicare indignis,” Ov. M. 6, 367. — Pass. impers.: “ut, si tui nobis potestas saepius fieret, non multum Graecis supplicandum putarem,” Cic. Fin. 5, 25, 75. —
(β).
Absol.: “supplicabo, exobsecrabo, ut quemque amicum videro,” Plaut. As. 1, 3, 93: “venire domum ad eum, precari, denique supplicare,” Cic. Par. 5, 3, 40: “precari ab indigno, supplicare, etc.,” id. Lael. 16, 57: “nemo rem publicam imploravit, nemo supplicavit,” id. de Or. 1, 53, 230: “missitare supplicantes legatos, Sall J. 38, 1: Pompeiani querentes supplicavere,” Plin. 8, 7, 7, § 21; Suet. Claud. 1.—
(γ).
With acc. (ante- and post-class.): “quod domi'st, numquam ulli supplicabo,” Plaut. Rud. 5, 2, 48: “sub vos placo, Auct. ap. Fest. l. l.: imperatores nostros,” Dig. 28, 5, 92: “contrarios,” Amm. 30, 8, 10.—
II. In partic., to pray to or supplicate as a god; to pray, worship: “vilica Lari familiari pro copia supplicet,” Cato, R. R. 143, 2; cf. Plaut. Aul. prol. 24: “in fano supplicare,” id. Curc. 4, 2, 41: “a dis supplicans invenire veniam sibi,” id. Rud. prol. 26: “per hostias diis supplicare,” Sall. J. 63, 1: “populus frequens iit supplicatum,” Liv. 3, 63, 5; 10, 23, 2: “circa fana deorum,” id. 24, 23, 1: “molā salsā supplicare,” Plin. 12, 18, 41, § 83: “sacrificio supplicari,” Capitol. Max. 24. — Impers. pass.: Metello venienti ture, quasi deo, supplicabatur, Sall. Fragm. ap. Macr. S. 2, 9: “ut, cujus sepulcrum usquam exstet ... ei publice supplicetur,” Cic. Phil. 1, 6, 13: “supplicatum totā urbe est,” Liv. 27, 23, 7: “ture nec supplicabatur,” Plin. 13, 1, 1, § 2.