I.sup. mirabilissimus, Col. 6, 36, 3 MSS.), e, adj. miror, to be wondered at, wonderful, marvellous, extraordinary, admirable, strange, singular (class.): “nimium mirimodis mirabilis,” Plaut. Trin. 4, 2, 86: “nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile,” Cic. Par. 5, 1, 35: “pugnandi cupiditas,” Nep. Milt. 5, 1: “hic tibi sit potius quam tu mirabilis illi,” Hor. Ep. 1, 6, 23: “laetis Phrygibus mirabile sumen,” Juv. 12, 73.—Comp.: “quo ista majora ac mirabiliora fecisti,” Cic. de Or. 2, 18, 74.— Sup.: “mirabilissima soboles,” Col. 6, 36, 3.
(α).
In neutr.: mirabile est, with a subjectclause, Ter. Heaut. 2, 4, 7.—
(β).
With quam, quantum, quomodo: “mirabile est, quam non multum differat,” Cic. de Or. 3, 51, 197: “esset mirabile quomodo,” id. Div. 2, 19, 44: “mirabile quantum gaudebat,” Sil. 6, 620.—
(γ).
With latter sup.: (mirabile dictu) truditur e sicco radix oleagina ligno, wonderful to tell or to be told, Verg. G. 2, 30.—
II. Esp. (eccl. Lat.).
A. Glorious: “mirabilis Deus in sanctis suis,” Vulg. Psa. 67, 36: “mirabilis in altis Dominus,” id. ib. 92, 6.—
B. Miraculous: “mirabilia opera Altissimi solius,” Vulg. Eccli. 11, 4: “facta,” id. Jer. 5, 30 et saep.—Hence,
A. Subst.: mīrābĭle , is, n., a miracle, wondrous deed (eccl. Lat.): “et faciet Dominus mirabile,” Vulg. Exod. 9, 4.—Mostly plur.: “cras faciet Dominus inter vos mirabilia,” Vulg. Jos. 3, 5: “videntes mirabilia quae fecit,” id. Matt. 21, 15 et saep. —
B. Adv.: mīrābĭlĭter , wonderfully, astonishingly, marvellously, extraordinarily, surprisingly (class.): “mirabiliter vulgi mutata est voluntas,” Nep. Dion. 10, 2: “cupere,” Cic. Fam. 13, 16, 4: “laetari,” id. ib. 11, 14, 1: “moratus est,” is strangely constituted, is a strange fellow, id. Att. 2, 25, 1: “tonabit Deus,” Vulg. Job, 37, 5.—Comp.: “mirabilius augere,” Cic. de Or. 1, 21, 94.