tacitus adj.
P. of taceo,
passed in silence, not spoken of, kept secret, unmentioned
: duo capita epistulae tuae tacita mihi relinquenda sunt:
Quis te, Cato, tacitum relinquat?
V.: non patientibus tacitum tribunis, quod,
etc., L.—
Done without words, assumed as of course, silent, implied, tacit
: quaedam, quae perspicua sint, tacitis
exceptionibus caveri: indutiae, L.—
Done in silence, silent, secret, hidden, concealed
: ut tacitum iudicium ante comitia fieret: tacito quodam
sensu quae sint . . . recta ac prava diiudicant: pudor, O.:
Dissimulare sperasti, tacitusque meā decedere
terrā,
unobserved
, V.—As subst
n., a secret
: taciti volgator, O.—
Not speaking, without utterance, silent, still, quiet, noiseless, mute
: quae (patria) tecum tacita loquitur: si quam coniecturam
adfert hominibus tacita corporis figura: si mori tacitum oportet,
taceamus, i. e.
without making a defence
, L.: ut forte legentem Aut tacitum
impellat, i. e.
meditating
, H.: pro sollicitis non tacitus reis,
outspoken
, H.: tacitā fistula cum
lyrā, H.: totum pererrat Luminibus
tacitis,
with silent glances
, V.: nemus,
quiet
, V.: limen, V.: nox, O.—As subst
n.
: surgens Per tacitum Ganges,
in its silent course
, V.