dirimō ēmī, ēmptus, ere
dis- + emo,
to take apart, part, separate, divide, cut off
: dirimi (corpus) distrahive: dirimit Suebiam montium
iugum, Ta.: urbs flumine dirempta,
L.: a continenti urbem, Cu.:
si quem dirimit plaga solis,
whom the torrid zone parts
(from us), V.: infestas acies, iras (i.
e. iratos),
to stand between
, L.—Fig.,
to break off, interrupt, disturb, put off, delay
: proelium dirimitur, Cs.: proelium nox diremit, S.: proelia
voce, V.: venerunt ad dirimendum
bellum, L.: certamina, O.:
controversiam,
to end
: rem arbitrio, O.—
To separate, dissolve, break off
: coniunctionem civium: caritas dirimi non potest,
etc.: dirempta pax, L.: conubium, L.
—
To interrupt, disturb, break up
: conloquium, Cs.: ut
concilia populi dirimerentur, L.: actum est
nihil, nox diremit.—
To destroy, frustrate, bring to naught
: auspicium, L.: rem
susceptam: consilium, S.