This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
Nú er þar til máls at taka, sem Hálfdan konungsson
er, at hann er nú gróinn sára sinna ok hefir fengit
allan sinn styrk. Kemr hann nú at máli við þau karl
ok kerlingu ok sagði, at sik lysti í burtu þaðan, ok spyrr
eptir, hvat manna þat mundi vera, er hann hefði þangat
sent til lækningar, eða hverjum hann mundi lífgjöf eiga
at launa. Hriflingr svarar: "Með því at ek treysti þér
til drengskapar, þá má ek gera þér ávísun um, hvar
hann er. Grímr heitir maðr, er ræðr fyrir austr í Kirjálabotnum.
Hann er kappi mikill. Hann sendi þik hingat
til mín. Mættir þú nú launa honum lífgjöfina, því at
honum er nú þörf góðra drengja. Þar er nú kominn Hárekr
konungr af Bjarmalandi, Úlfr inn illi ok Úlfkell
snillingr ok vill hefna þeirar svívirðingar, er hann fekk
í yðrum viðskiptum. Eru þeir nú á veg komnir með
her sinn, ok er mér sagt, at Hárekr konungr vili fá
fóstrdóttur Gríms, er Ingigerðr heitir ok er allra meyja
fríðust." "Vel segir þú, fóstri minn," sagði Hálfdan, "en
þó er þat annat, at mér þykkir eigi minna á liggja, at
þú segðir mér, hverr drepit hefði föður minn." "Glöggt
má ek þér þat segja," sagði karl, "sá maðr heitir Skúli,
ok ef ek skal þér satt segja ok eigi ljúga at þér, þá er
þetta sá inn sami Grímr, sem þér hefir líf gefit, ok er
nú mikit undir drengskap þínum, er þit finnizt. En svá
mikill kappi er Skúli, at fullskipat er hverjum manni,
sem einvígi á við hann. "Kanntu nokkut at segja mér
veg, þann skemmstr er," sagði Hálfdan, "því at þangat
vildi ek koma sem skjótast?" "Torsóttir er hér flestir
vegir," sagði Hriflingr, "en á skipum má ekki fara
skemmr en fimm vikur, ok er þat in mesta mannhætta
fyrir sakir víkinga ok hermanna. Annarr vegr liggr it
eystra, ok er þar þó at fara fjöll ok eyðimerkr, ok er þat
langr vegr ok torsóttr ok óvíst, at fram komist. In þriðja
leið er skemmst, ef hún tekst vel, því at hana má fara
á þrem vikum, en margt er þar til tálmanar: Fyrst er
skógr tuttugu rasta langr, er heitir Kolsskógr. Þar liggr
spellvirki sá, er Kolr heitir, ok dóttir hans, er Gullkúla
heitir. Engum er þeim lífs at vænta, er þau finnr. Annarr
skógr er þaðan skammt, er heitir Klifskógr, fjögurra
rasta ok tuttugu. Þar er spellvirki sá, er Hallgeirr heitir.
Með honum er einn villigöltr, verri viðreignar en tólf
karlar. Þar næst kemr á þann skóg, er kallaðr er Kálfárskógr,
sextán rasta ok tuttugu. Þar fæst eigi til matar
utan ber ok safi. Er þar sá spellvirki, er Selr heitir, ok
með honum einn hundr stórr sem naut. Hann hefir
manns vit ok er betri til vígs en tólf karlar. En
er þú kemr af skóginum, fellr lögr austan af Kjölunum.
Engi veit, hvar hann sprettr upp. Þat er þeira
einna manna sund, sem bezt eru syndir, at leggjast yfir
löginn, en þaðan er eigi langt til kastala þess, sem Skúli
ræðr fyrir. Bæri þér ekki til dvala, þá væri nær
hæfi, at þú kæmir þar, þá bardaginn ætti at vera."
Hálfdan bað hann búa ferð sína.
At morgni dags býr Hálfdan ferð sína. Gekk hann
til kerlingar ok bað hana vel lifa. Kerling mælti mörgum
fögrum orðum yfir honum. Tók hún þá undan
höfðalagi sínu tötrabagga. Þar tók hún ór sax. Þat var
fínt sem spegill. Sýndist honum eitr drjúpa ór eggjum
þess. Hún sagði honum, at sá mundi jafnan sigr hafa,
sem þat bæri, ok þat mundi eigi í höggvi staðar nema,
ef vel er til höggvit. Hún tók eitt steinasörvi ok batt um
háls honum ok bað hann þess, at þat skyldi eigi ór stað
hrærast. Síðan kyssti hann kerlingu. Karl gekk á veg
með honum ok sagði honum, hvert hann skyldi stefna.
Hann gaf honum skikkjurakka sinn ok bað hann þar
eptir fara, sem hann færi undan, ok fara aldri þá götu,
sem hann vildi eigi fara, ok kvað hann kunna at forðast
byggðir þeira illvirkjanna. Hálfdan kvað ekki spellvirkja
verða sér at bana, -- "en ef þér verðr féfátt, þá
vitja þú til skálanna, því at ek mun ekki með mér bera,
þó at ek gæta kleimt einhvern þeira." Síðan skildu
þeir karl, ok bað hvárr vel fyrir öðrum.