Hrólfs saga Gautrekssonar
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Sá atburðr gerðist í Garðaríki, at Hálfdan konungr andaðist, ok eptir þat tóku þeir ríkit, sem ekki váru til komnir. Ok er þeir fréttu þat Hrólfr konungr ok Ketill, bróðir hans, fóru þeir þangat, ráku þá burt, er stjórnat höfðu, en drápu suma, friðuðu allt ok frelstu. Ketill gerðist þar konungr yfir. Var hann meir ágætr af hreysti ok framgirni, ofrkappi ok ákefð en vizku eða forsjá. Var hann þó vinsæll ok hafði it mesta traust af Hrólfi konungi, bróður sínum. Tók þá Hrólfr konungr Gautland undir sína tign ok sat þar löngum. Grímr Þorkelsson helt vináttu sinni við Hrólf konung. Hrólfr konungr sat í Svíþjóð. Þótti hann þá fyrirkonungr allra konunga sakir atgervis ok örlætis. Hafði hann þat af föður sínum. Treystust engir konungar á hans ríki at seilast. Varð hann hverjum konungi ríkari, ok vinguðust margir við hann ok væntu sér þar í mót friðar ok frelsis af ríki hans heldr en ágangs ok ófriðar, sem margir urðu at þola. Treystust því engir móti honum at stríða. Varð Hrólfr konungr gamall maðr, ok dró sótt hann til bana. Tók Eirekr konungdóm eptir hann ok allt þat ríki, er átt hafði Hrólfr konungr, faðir hans. Varð hann frægr konungr ok mjök líkr föður sínum. Svá segja menn, at saga þessi sé sönn. Þó at hún hafi ekki í tabúla skrifuð verit, hafa þó fróðir menn hana í minnum haft ok mörg þau hreystiverk Hrólfs konungs, er eigi standa hér. Þrýtr ok fyrr seinan þenna en hans snilldarverk. Mun svá um þessa sögu sem um margar aðrar,at eigi segja allir einn veg, en margr er maðrinn ok ferr víða, ok heyrir þat annarr, sem annarr heyrir ekki, ok má þó hvárttveggja satt vera, ef hvárrgi hefir gerla at komizt. Undrist menn eigi, þó at menn hafi verit fyrr ágætari at vexti ok afli en nú. Hefir þat satt verit, at þeir hafa skammt átt at telja til risanna sinnar ættar. Nú jafnast mannfólkit, er blandast ættirnar. Er þat trúligt, at margir smámenn felli fyrir höggum stórmennis, þar sem vápn þeira váru svá þung, at inir óstyrkvari menn fengu varla lypt af jörðu. Má því marka, at smámenn mundu eigi standast, er þeir hjuggu til með miklu afli ok bitrligum eggjum, er allt lamdist fyrir, þótt ekki biti vápnit. Þykki mér bezt sóma, at finna eigi til, þeir eigi um bæta. Hvárt sem sátt er eða eigi, þá hafi sá gaman af, er þat má at verða, en hinir leiti annars þess gamans, er þeim þykkir betra. Lúkum vér hér sögu Hrólfs konungs Gautrekssonar.