Örvar-Odds saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Nú skilja þeir lið sitt, ok sigla þeir Guðmundr ok Sigurðr norðr til Hrafnistu, ok setjast þeir þar at kyrrðum ok vilja létta hernaði. En Oddr sitr eptir í Danmörku um vetrinn, en Hjálmarr fór til Svíþjóðar með sínu liði, ok mæla mót með sér austr á Skáney um várit, ok sitja nú um kyrrt hvárirtveggja þann vetr. En er vár kom, halda þeir Hjálmarr austan ok Þórðr stafnglámi í þat mund, sem mælt var til móts við þá. Er þeir finnast, þá spyrr Hjálmarr, hvert Oddr vill halda um sumarit. En hann sagði, at hann vill til Írlands. "Eigi vildir þú þar herja í fyrra sumar," sagði Hjálmarr. "Hverninn sem þat var," sagði hann, "þá skal nú þangat fara í sumar." Sigla þeir nú ór landi, ok gaf þeim vel byri, þar til at þeir koma við Írland. Þá mælti Oddr: "Nú munu vér tjalda hér, en ek mun ganga á land upp einn saman." "Ek mun fylgja þér," sagði Hjálmarr. "Einn vil ek fara," sagði Oddr, "því at ek á hér mælt mót við konur nokkurar í skóginum." Oddr fór nú, þar til at hann kemr í þat sama rjóðr, sem þau Ölvör höfðu sammælzt, ok var hún þá eigi komin. Hann fyllist nú þegar upp mikillar reiði við þá Íra ok ætlar þegar á land upp ok herja slíkt allt, er hann má. En er hann hefir farit um hríð, heyrir hann, at vagnar ganga í mót honum. Þar finnast þau Ölvör, ok heilsar hún honum fyrri: "Nú vil ek, at þú sért mér eigi reiðr, þó at ek hafi seinni orðit en ek kvað á." "Er nú búin skyrtan?" sagði Oddr. "Eigi trauðar þat," sagði hún, "ok skaltu nú setjast niðr hjá mér, ok vil ek sjá, hverninn þér sami skyrtan." Ok svá gerir hann, tekr við ok rekr í sundr ok ferr í síðan, ok var hún honum hæfiliga mikil at öllum hlutum. "Hvárt fylgja nú allir kostir skyrtunni," sagði Oddr, "þeir sem ákveðnir váru?" "Svá er þat," sagði hún. "Hverninn er," sagði Oddr, "hvárt hefir þú ein gert góðgrip þenna?" Þá varð henni ljóð á munni: "Serk of frák ór silki
ok í sex stöðum gervan:
ermr á Íralandi,
önnur norðr með Finnum,
slógu Saxa meyjar,
en suðreyskar spunnu,
váfu valskar brúðir,
varp Óþjóðans móðir."

Þá varð Oddi ljóð á munni: "Varat sem brynja
eða bláir hringar
ísköld um mik
áðan felli,
þá er um síður
silkiskyrta,
gulli saumuð,
gekk fast ofan."

"Hversu líkar þér nú skyrtan?" sagði hún. En hann lét vel yfir. "Nú skaltu kjósa þér laun fyrir skyrtugerðina," sagði Oddr. "Svá er hér herskátt," sagði hún, "síðan faðir minn var felldr, at við er búit, at landit gangi undan mér. Því kýs ek þau launin, at þér sitið hér þrjá vetr." "Þá munu vit kaupa fleira," sagði Oddr, "ok skaltu þat til vinna at ganga með mér ok vera mín eiginkona." "Manngjarnliga mun þér mælt þykkja," sagði hún, "ok skal þetta kjósa." Þá litast Oddr um ok sér skammt frá sér riðul manna. Hann spyrr, hvárt þat lið sé sett til höfuðs honum. "Fjarri ferr því," sagði hún. "Þessir menn skulu fylla flokk þinn til skipa, ok skaltu nú fara með meira sóma en it fyrra sumar." Snýr hann nú til skipa ofan ok lið þetta með honum, ok hittast þeir Hjálmarr í tjöldum sínum. Oddr biðr nú Hjálmar, at hann siti þar þessa þrjá vetr, ok því játar hann. Fær Oddr nú Ölvarar. En á sumrum liggja þeir á herskipum ok drepa víkinga þá, er þangat herjuðu. Ok er þeir höfðu setit þar slíka stund, sem ákveðit var, höfðu þeir eytt víkingum öllum, bæði nærri ok fjarri á Írlandi; sumir váru drepnir, en sumir stukku undan. Þá var Oddi svá leitt orðit at vera þar, at ekki stoðar at letja hann. Mey hafa þau Ölvör ok Oddr getit sín á millum, ok er sú Ragnhildr nefnd. Þau eiga um þat at ræða, at Oddr vill hafa hana með sér, en Ölvör vill eigi þat. Þar kemr, at Hjálmarr skal þessu skipa, ok vill hann, at mærin vaxi upp með móður sinni. En er þeir váru búnir, halda þeir á burt ok koma við England. Þeir hafa spurt, at þar liggr víkingr sá, er Skolli hét, ok hafði fjóra tigi skipa. Ok er þeir hafa lagt í lægi, stígr Oddr á bát ok vill finna Skolla at máli. En er þeir finnast, spyrr hann Odd, hvert erendi þeira væri þangat til lands. "Ek ætla at eiga bardaga við þik," sagði Oddr. "Hvat áttu mér illt at inna?" sagði Skolli. "Ekki," sagði Oddr, "nema ek vil hafa fé þitt ok líf fyrir þat, at þú herjar á konung þann, er hér ræðr fyrir." En hann hét Játmundr. "Ertu sá Oddr," sagði Skolli, "er fór til Bjarmalands fyrir löngu?" "Sá er maðr inn sami," sagði Oddr. "Ekki er ek svá dulinn at mér," sagði Skolli, "at ek ætla at halda til jafns við þik. Nú muntu vilja vita, hví ek herja á Játmund konung." "Vel má þat," sagði Oddr. "Þessi konungr drap föður minn hér frá landi ok marga frændr mína, en síðan settist hann í ríkit. En ek get nú stundum unnit helming af landinu, en stundum þriðjung. Nú þætti mér yðr meiri frami at snúast í lið með mér, ok dræpu vér Játmund konung, en tækim ríkit undir oss, því at ek mun þetta vitnum binda." "Þá skaltu," sagði Oddr, "fá þér átta bændr ofan af landi til eiðafulltings." "Svá skal vera," sagði Skolli. Nú fór Oddr til skipa sinna ok finnr Hjálmar ok sagði honum, at ef svá gengr sem Skolli hafði talat, at þeir mundu snúast í lið með honum. Sofa þeir nú af um nóttina. En um morguninn ganga þeir á land upp með öllu liði sínu. Þá hafði Skolli þat at sýst um nóttina, at hann var kominn af landi ofan með bændrna, ok unnu þeir honum eiða. Eptir þat slá þeir saman liðinu ok ganga á land upp ok fara herskildi yfir, brenna allt ok bæla, þar er þeir koma. En landslýðrinn flýr undan ok til fundar við konung. En á sunnanverðu landinu finnast þeir, ok lýstr þar þegar í bardaga með þeim, ok börðust þrjá daga. En svá lauk, at þar fell Játmundr konungr. En þeir Oddr leggja landit undir sik ok sitja þar um vetrinn. En um várit býðr Skolli at gefa þeim landit. En Oddr vill eigi þiggja, -- "en þat ræð ek, at þú bjóðir Hjálmari." En Hjálmarr vill eigi. "Þat ræð ek þá," sagði Oddr, "at vit gefum Skolla landit." Ok hann þiggr ok mælti svá, at þeir skyldu þar vera ávallt, er þeir vildu, hvárt sem væri vetr eðr sumar. Þeir búa nú tuttugu skip ór landi, ok er nú ekki sagt af þeira ferð, fyrr en þeir koma suðr fyrir Skíðu.