Örvar-Odds saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Nú tekr hann til kvæðisins, en hinir til sýslu sinnar at höggva steinþróna ok færa at viðinn. En þeir nema kvæðit, er til þess váru ætlaðir. Nú kvað Oddr þetta: 1. "Hlýði seggir,
en ek segja mun
vígsvaldendum
frá vinum mínum;
seint er at dylja,
sék, at máttit
skógs skæstafr
við sköpum gera.
2. Var mér fóstr gefit
at föður ráði,
brátt vöndumst því,
á Berurjóðri;
var mér ekki
vant til sælu,
þess er Ingjaldr
átti kosti.
3. Óxum báðir
á Berurjóðri,
Ásmundr ok ek,
upp í bernsku;
skófum skeyti,
skip smíðuðum,
gerðum örvar
okkr at gamni.
4. Sagði mér völva
sannar rúnir,
en ek vætki því
vildak hlýða;
gatk fyr ungum
Ingjalds syni,
at ek föðurtúna
fýstumst vitja.
5. Búinn lézt Ásmundr
opt, meðan lifði,
málmþings vanr,
mér at fylgja;
sagðak karli,
at ek koma mundak
aptr aldrigi;
nú emk orðrofi.
6. Létum beiti
á brim þrauka,
stóð hörr dreginn
höndum fjarri;
kómum at eyju
utan brattri,
þar er Grímr fyrir
garða átti.
7. Sák blíðliga,
er til bæjar kom,
bekksagnir mér
báðar fagna;
víst mátta ek
með vinum mínum
gulli skipta
ok gamanmálum.
8. Varð ek at vári
víss, at gerðust
brynþings boðar
Bjarma at sækja;
síðan kvaddak
Sigurð ok Guðmund,
vildak með fræknum
til farar ráðast.
9. Váru horskir
á herskipum
frændr mínir tveir
at forráði;
vildu hásetar
horskir eignast
tak þat, er áttu
Tyrfi-Finnar.
10. Vér kaupskipi
kómum heilu
at, þar er Bjarmar
byggðir áttu;
eyddum eldi
ættir þeira,
unnum löskvan
laðmann tekkinn.
11. Hann lézt seggjum
segja kunna,
hvar til hodda var
hægt at ráða;
hann bað oss ganga
götu lengra,
ef vér vildim fé
fleira eiga.
12. Réðu Bjarmar
brátt at verja
haug hermönnum
ok hamalt fylkja;
létum þegna,
áðr þaðan færim,
ófa marga
öndu týna.
13. Réðum skunda
til skipa ofan,
þá er flótti var
á fen rekkinn;
misstum bæði
báts ok knarrar,
auðs ok ýta,
er ofan kómum.
14. Skjótt nam kynda
í skóg þykkum
eld brennanda
uppi á landi,
svá við lopti
létum leika
hávan ok rauðan
hrotgarm viðar.
15. Sáum skjótliga,
at skyndu at landi
skeiðr vegligar
ok skrautmenni;
fegnir urðu
þeir, er fyrir váru,
frændr mínir,
þá finnast gerðum.
16. Létum skeika
at sköpuðu
drengmenn snarir
í drifaveðri:
sýndist seggjum
sandr á þiljum,
lands ván liðin,
lák eigi þar.
17. Kómum at eyju
utan brattri
sumar síðla,
þá var segl rifat;
gerðu firðar
flestir allir
skipum til hlunns
skjótt at ráða.
18. Slógum tjöldum,
en sumir fóru
björnu at veiða,
þeir er boga kunnu;
réðum í eyju
upp at kynda
bál brenniligt,
ok stóð björn fyrir.
19. Kváðust fjallbúar
flytja mundu
oss ór eyju,
nema utan færim;
þótti eigi rekkum
rómr at heyra
hagligr sás var
hraunskjöldunga.
20. Uggðum ekki,
síz eyjar til
vápns vígligir
viðir kómu;
hlóðu bragnar
fyr bjarg framan,
vegg sterkligan,
var ek at því.
21. Réðk at ganga
með Gusisnauta
beggja á milli
bjargs ok eisu;
laustk í auga
einum þursi
ok í brjóst framan
bjarga Freyju.
22. Þar fekk ek heiti,
þat ek hafa vilda,
er mik ór fjöllum
flögð kölluðu,
kváðust Örvar-Oddi
vilja
byr bráðliga
á braut gefa.
23. Búnir létumst
á burt þaðan
brátt ór eyju,
þegar byr fengi;
heilir kómum
heim ór þeiri,
gerðu fagna
frændr hollvinum.
24. Várum allir
vetr þann saman,
gulli gladdir
ok gamanmálum;
drógu firðar,
þegar frerum létti,
heldr skrautligar
skeiðr at vatni.
25. Sigldum síðan
suðr með landi
tállaust skipum
tveimr ok einu;
væntum fengjar,
þar er fyrir váru,
ef vér Elfarsker
öll könnuðum.
26. Fundum um síðir
fyrir í sundi
þegna nýta,
Þórð ok Hjálmar;
fréttu firðar,
þeir er fyrir váru,
hvárt vér vildum frið
eða á för halda.
27. Báru rekkar
ráð sín saman,
þótti eigi firðum
féván mikil;
köru Háleygir
kost inn vildra,
réðum leggja
lag várt saman.
28. Heldum allir
ór hafi utan,
þegar fullhugar
fengjar væntum;
hræddumst ekki,
meðan höfðingjar
heilir réðu
fyr herskipum.
29. Várum reiðir,
þás randberendr
horska hittum
fyr Hólmsnesi;
réðum eignast
allar gerðar
snyrtidrengja
af sex skipum.
30. Várum allir
vestr með Skolla,
þar at landi sat
lýða drottinn;
báru bragnar
blóðgar undir,
sverðum skornir,
en vér sigr höfðum.
31. Höfðu jarls liðar
útnes hroðit,
rógþings vanir,
sem refar hundum;
unnum vit Hjálmarr,
er hinig fórum,
eldi ok usla
eytt skipum.
32. Frétti Guðmundr,
ef ek fara vilda,
heim at hausti
ok honum fylgja;
sagðak svinnum,
at ek sjá vildi
norðr aldrigi
niðja mína.
33. Mæltum allir
mót at sumri
austr í Elfi
til útfarar;
vildi Hjálmarr
inn hugumstóri
sveit mína suðr
með sér hafa.
34. Fóru teitir
tveggja vegna
brynþingsboðar,
þegar byrir fengust;
sigldum síðan
Svíþjóðar til,
sóttum Ingva
til Uppsala.
35. Mér gaf Hjálmarr
inn hugumstóri
fimm bólstaði
á fold saman;
undak auði,
meðan aðrir mik
hringum kvöddu
ok heils friðar.
36. Fundust allir
á fegins dægri
sænskir seggir
ok Sigurðr norðan;
ræntu ýtar
eyjarskeggja
auði öllum,
en þeir elds biðu.
37. Létum vestr þaðan
vandar fáka
Írlands á vit
öldur kenna;
höfðu þeira,
er þangat kómum,
drengir ok drósir
drifit ór húsum.
38. Rannk at víðri
vagns slóðgötu,
unz ek strengvölum
stríðum mætta;
mundak Ásmund
auði mínum
aptr ódáinn
öllum kaupa.
39. Sák um síðir,
hvar saman kómu
karlar röskvir
ok konur þeira;
þar létk fjóra
frændr Ölvarar
eggleiks hvata
öndu týna.
40. Réð mik ór vagni
víf at kveðja,
ok þær hoddum mér
hétu góðum;
bað mik snót koma
sumar it næsta,
lézt þá at launum
leita mundu.
41. Varat sem brynja
eða bláir hringar
ísköld um mik
ofan felli;
þá er um síður
silkiskyrta
gulli saumuð
gekk fast ofin.
42. Fórum vestan
fengjar vitja,
svá at bragnar mér
bleyði kenndu,
unz á Skíðu
skatnar fundu
bræðr bölharða
ok at bana urðu.
43. Sóti ok Hálfdan
í Svíaskerjum
mörgum manni
at morði varð;
unnum þeira,
áðr þaðan færim,
hálft hundrað skipa
hroðit með stöfnum.
44. Fundum þegna,
er þaðan fórum,
teita ok sleitna
í Trönuvágum;
varat Ögmundi
andrán tegat,
komumst þrír þaðan,
en þeir níu.
45. Máttak banorði
fyr brögnum hrósa
snotra seggja,
er til sjóvar kómum;
höfðum vit Hjálmarr
haldit illa,
þá er Glámi stóð
í gegnum spjör.
46. Fórum heim þaðan
horskir drengir,
en haug Þórði
hávan urpum;
maðr engi þorði
oss móti gera,
var oss einkis
vant ins góða.
47. Váru vit Hjálmarr
hvert dægr glaðir,
meðan herskipum
heilir réðum,
unz í Sámseyju
seggi fundum,
þá er benlogum
bregða kunnu.
48. Létum falla
und fætr ara
tírarlausa
tólf berserki;
þá varðk skiljast
á skapadægri
víð þann inn mesta
minn fulltrúa.
49. Hafðak eigi
á aldri mínum
höfuð hraustara
hvergi fundit;
bark mér á herðum
hjálmum grimman
ok til Sigtúna
síðan hafðak.
50. Létk eigi þess
langt at bíða,
at ek Sæundi
at sjónum varð;
unnu skatnar
skip mín hroðin,
en sjálfr þaðan
sunds kostaðak.
51. Gekk ek um Gautland
í grimmum hug
sex dægr í samt,
áðr Sæund fyndak;
létk hans liðmenn
hjörvi mæta
sex ok átta
með sjálfum gram.
52. Létk suðr í haf
langt um farit,
at ek grunnsævi
gildu mættak;
varðk einn saman,
en annan veg
gumna mengi
gekk helvegu.
53. Enn komk þar,
at Akvítánía
bragna kindir
borgum réðu;
þar létk fjóra
fallna liggja
hrausta drengi;
nú emk hér kominn.
54. Þat var fyrri,
at ek fat senda
orð inum nyrztum
niðjum mínum;
varðk svá feginn
fundi þeira
sem hungraðr
haukr bráðum.
55. Brögnum þrimr
buðu skatnar
margir síðan
metorð þaðra;
en ek þeygi
þiggja vildak;
urðu mínir bræðr
báðir eptir þar.
56. Réð ek skunda
frá skatna liði,
unz hittak breiða
borg Jórsala;
réð ek allr
í á fara,
ok kunnak þá
Kristi at þjóna.
57. Veit ek, at fossum
falla lét
Jórdán um mik
fyrir utan Grikki;
helt enn þó,
sem hverr vissi,
ítrger skyrta
öllum kostum.
58. Mættak gammi
gljúfrum næri,
flaug hann með mik
fjarri löndum,
þar til er háva
hamra fundum,
ok lét mik hvílast
í hreiðri sínu.
59. Unz mik Hildir
hafði á brottu
risi rammligr,
á róðrar skútu;
lét mik veitir
Vimrar elda
tólf mánuði
með sér hvílast.
60. Þýddumst ek hjá Hildi
horska ok stóra,
raunsjáliga
risa dóttur,
ok við henni
heldr sterkligan,
ítran son
eiga gerðak
ok ólíkan
öðrum þegnum.
61. Þann drap Ögmundr
Eyþjófsbani
í Hellulands
hrauns óbyggðum,
félaga hans níu
fjörvi næmdak;
hefkat víking
verra fundit.
62. Fleiri hefir mína
fóstbræðr drepit,
Sírni ok Garðar,
gekk skegg af flagði;
var hann engum líkr
at yfirliti
ok kallaðr síðan
Kvillánus blesi.
63. Þóttak hæfr
at hjörregni,
þá vér börðumst
á Brávelli;
bað Hringr þá
hamalt fylkja
Odd inn víðförla
at orrostu.
64. Hittak hugsnara
hildinga tvá
litlu síðar,
þá vér löndum réðum;
veittak öðrum
vígs of gengi
ungum jöfri
arfs at kveðja.
65. Komk um síðir,
þar er snarir þóttust
Sigurðr ok Sjólfr
í sveit konungs;
réð oss skatna lið
skots at beiða
ok skjaldar fimi
við skatna mengi.
66. Skautkat skemmra
en skilfingar,
var létt skafin
lind í hendi;
réðum síðan
sunds at kosta;
létk þá báða
blóði snýta.
67. Var mér skjaldmeyju
skipat it næsta,
þá er orrostu
eiga skyldum;
veitk, at ýtar
í Anþekju
andrán biðu,
en vér auð fjár.
68. Sóttum sverði
seggja kindir
ok trégoðum
týndum þeira;
barðak Bjálka
í borgarhliði
eikikylfu,
svát önd of lét.
69. Þá var mér Hárekr
hollr fulltrúi,
þás mér fastnaði
fóstru sína;
áttak horska
hilmis dóttur,
vel réðum snót saman
sigri ok löndum.
70. Satk at sælu
síðan minni
vilgi lengi,
sem ek vita þóttumst;
fjöld er at segja
frá förum mínum
snotrum seggjum;
sjá mun in efsta.
71. Þér skuluð skynda
til skipa ofan
heilir allir,
hér munum skiljast;
berið Silkisif
ok sonum okkrum
kveðju mína,
kemk eigi þar."

Ok er lokit var kvæðinu, þá dregr at Oddi fast, ok leiða þeir hann nú þangat, sem steinþróin var búin. Þá mælti Oddr: "Nú skal þat allt sannast, er hún sagði mér völvan. Nú mun ek leggjast niðr í steinþróna ok deyja þar. Síðan skuluð þér slá at utan eldi ok brenna upp allt saman." Síðan leggst hann niðr í steinþróna ok mælti: "Nú skuluð þér bera kveðju mína heim Silkisif ok sonum okkrum ok vinum." Eptir þetta deyr Oddr. Slá þeir þá eldi í ok brenna upp allt saman ok ganga eigi fyrri frá en þat er allt brunnit. Svá segja flestir menn, at Oddr hafi verit tólf álna hár, því at svá var steinþróin innan at mæla. Nú búa þeir ferð sína fylgdarmenn Odds ok ferðast austr aptr. Gefr þeim vel byri til þess, er þeir koma heim. Sögðu þeir Silkisif þau tíðendi, er gerzt höfðu í ferðum þeira, ok bera henni kveðju hans. Henni þykkir þessi tíðendi mikil ok svá landsmönnum, ok settist hún at ríki eptir þetta ok Hárekr, fóstri hennar, með henni, ok varðveita þau land ok þegna til þess, er synir Odds váru til færir at taka við ríkinu. Nú óx þar upp sá ættbogi, sem frá Oddi er kominn í Garðaríki. En mær sú, er Oddr átti eptir á Írlandi, er Ragnhildr hét, hafði farit vestan eptir liðna móður sína ok norðr til Hrafnistu ok hefir þar verit gift, ok hefir margt manna frá henni komit, ok sá ættbogi hefir þar upp vaxit. Ok lýkr þar nú sögu Örvar-Odds, eptir því sem þér hafið nú heyrt frá sagt.