Yngvars saga víðförla
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

En eptir þetta býst Yngvarr af skyndingu í burt með öllu liði sínu, ok snúa nú áleiðis ok fara nú daga ok nætr, svá sem þeir mega við komast. En svá tekr sótt at vaxa í liði þeira, at dó allt it bezta fólk þeira, ok meiri hlutr var fallinn en lifði. Yngvarr tók ok sóttina, ok váru þeir þa komnir í riki Silkisifjar. Hann heimti þá til sín lið sitt ok bað þá jarða þá, sem dauðir váru. Þá kallaði hann til sín Garða-Ketil ok aðra vini sína ok sagði: "Ek hefi sótt tekit, ok get ek, at hún leiði mik til bana, ok hefi ek þá þann stað, sem ek hefi til unnit. En með guðs miskunn vænti ek, at guðs sonr veiti mér sitt fyrirheit, því at af öllu hjarta fel ek mik guði á hendi á hverju dægri, sál mína ok líkama, ok ek gætta svá þessa lýðs sem ek kunna bezt. En þat vil ek, at þér vitið, at af réttum guðs dómi eru vér lostnir þessi drepsótt, ok allra mest er sjá drepsótt ok fjölkynngi til mín ger, því at þegar sem ek em dauðr, þá mun hverfa af sóttin. En þess vil ek biðja yðr ok allra helzt þik, Ketill, at þér færið líkama minn til Svíþjóðar ok látið jarða at kirkju. En fjárhlut mínum, þeim er ek hefi hér í gulli ok silfri ok dýrligum klæðum, því vil ek skipta láta í þrjá staði: Einn þriðjung gef ek kirkjum ok kennimönnum, annan gef ek fátækum mönnum, inn þriðja skal hafa faðir minn ok sonr minn. Berið Silkisif drottningu kveðju mína! En fyrir allra hluta sakir vil ek biðja, at þér séit samþykkir. En ef yðr skilr á, hverja stefnu hafa skal, þá látið Garða-Ketil ráða, því at hann er yðvar minnigastr." Síðan bað hann þá vel lifa ok finnast á feginsdegi. Hann mæltist marga vega vel fyrir ok lifði síðan fá daga. Þeir búa vandliga um líkam hans ok lögðu í kistu ok sneru síðan áleiðis um ferð sína ok lendu við borgina Citopolim. En er drottningin kenndi skip þeira, gekk hún í móti þeim með miklum sóma. Ok er hún sá þá á land ganga, ógladdist hún, ok sýndist henni sem mikit mundi at orðit, ok þann mátti hún eigi sjá, henni var meira at en um alla aðra. Hún spurði þá tíðenda ok inniliga frá atburðum um líflát Yngvars ok hvar þeir létu líkama hans. Þeir kváðust hann í jörð grafit hafa. Hún sagði þá ljúga ok kveðst mundu láta drepa þá, ef þeir segði eigi it sanna til. Þá sögðu þeir henni, hverja meðferð at Yngvarr bauð þeim at hafa með sinn líkama ok fjárhlut. Síðan fengu þeir henni líkama Yngvars. Hún lét bera hann til borgarinnar með miklum sóma ok með dýrligum smyrslum til graftar búa. Þá bað drottning þá fara í guðs frið ok Yngvars. "Er sá minn guð, sem yðvarr er. Biðið heila frændr Yngvars, er þér komið til Svíþjóðar, ok biðið nokkurn þeira hingat koma með kennimönnum ok kristna þenna lýð, ok þá skal hér kirkju gera, þá er Yngvarr skal hvíla at. En þá er Yngvarr andaðist, var liðit frá burð Jesú Kristí MXL ok einn vetr. Þá var hann hálfþrítugr, er hann dó. Þat var ellefu vetrum eftir fall Ólafs konungs ins helga Haraldssonar. Þeir Ketill bjuggust á burt ok báðu drottningu vel lifa, sneru nú áleiðis ok höfðu tólf skip. Ok er þeir höfðu farit um hríð, skildi þá á um veginn, ok skildust þeir, með því at engi vildi eptir öðrum fara. En Ketill hafði rétta stefnu ok kom í Garða, en Valdimarr kom einskipa út í Miklagarð. Þá vitum vér eigi víst at segja, hvar önnur skip hafa niðr komit, því at menn hyggja flest farizt hafa, ok kunnu vér ekki at segja af Yngvari fleira. En þó vitum vér, at mörg stórvirki hefir hann gert í þessi ferð, þau at fróðir menn munu mikit hafa frá sagt. Ketill, er vér sögðum frá, var um vetrinn í Garðaríki ok fór eptir um sumarit í Svíþjóð ok sagði þau tíðendi, sem gerzt höfðu í þeira ferð, ok færði þangat fjárhlut Yngvars syni hans, er Sveinn hét, ok bar honum kveðju drottningar ok orðsending. Sveinn var á ungum aldri ok var mikill vexti. Hann var sterkr maðr ok inn líkasti föður sínum. Hann reisti í hernað ok vildi reyna sik fyrst. Ok er nokkurir vetr váru liðnir, kom hann með miklu liði í Garða austr ok sat þar um vetrinn.