“[p. 98] praecipitantiae feceris, 1 mox tamen ille praeceps volvitur, non quia tu id etiam 2 facis, sed quoniam ita sese modus eius et formae volubilitas habet; sic ordo et ratio et necessitas fati genera ipsa et principia causarum movet, impetus vero consiliorum mentiumque nostrarum actionesque ipsas voluntas cuiusque propria et animorum ingenia moderantur.” [12] Infert deinde verba haec, his quae dixi congruentia: διὸ καὶ ὑπὸ τῶν πυθαγορείων εἴρηται.
γνώσει δ᾽ ἀνθρώπους αὐθαίρετα πήματ᾽ ἔχοντας,ὡς τῶν βλαβῶν ἑκάστοις παρ᾽ αὐτοῖς γινομένων καὶ καθ᾽ ὁρμὴν αὐτῶν ἁμαρτανόντων τε καὶ βλαπτομένων καὶ κατὰ τὴν αὐτῶν διάνοιαν καὶ θέσιν. [13] Propterea negat oportere ferri audirique homines aut nequam aut ignavos et nocentes et audaces, qui, cum in culpa et in maleficio revicti sunt, perfugiunt ad fati necessitatem, tamquam in aliquod fani asylum et, quae pessime fecerunt, ea non suae temeritati, sed fato esse attribuenda dicunt. [14] Primus autem hoc sapientissimus ille et antiquissimus poetarum dixit hisce versibus:
῍ω πόποι, οἷον δή νυ θεοὺς βροτοὶ αἰτιόωνται.[15] Itaque M. Cicero, in libro quem De Fato conscripsit, cum quaestionem istam diceret obscurissimam esse
᾿εξ ἡμέων γάρ φασι κάκ᾽ ἔμμεναι: οἱ δὲ καὶ αὐτοί
σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε᾽ ἔχουσιν.
