ὦ θάνατε παιὰν ἰατρὸς μόλοις‘λιμὴν’ γὰρ ὄντως ‘Ἀίδας ἀν᾽ αἶαν᾽. μέγα γάρ ’ ἐστι τὸ μετὰ πείσματος τεθαρρηκότος εἰπεῖν
1
τίς δ᾽ ἐστὶ δοῦλος τοῦ θανεῖν ἄφροντις ὤν;καὶ
2
Ἅιδηνδ᾽ ἔχων βοηθὸν οὐ τρέμω σκιάςτί γὰρ τὸ χαλεπόν ἐστι καὶ τὸ δυσανιῶν καὶ 4 ἐν τῷ τεθνάναι; τὰ γὰρ τοῦ θανάτου μήποτε καὶ λίαν ἡμῖν ὄντα συνήθη καὶ συμφυᾶ πάλιν οὐκ οἶδ᾽ ὅπως δυσαλγῆ δοκεῖ εἶναι. τί γὰρ θαυμαστὸν εἰ τὸ τμη [p. 260] τὸν τέτμηται, εἰ τὸ τηκτὸν τέτηκται, εἰ τὸ καυστὸν
3