Plutarch, De Pythiae oraculis
Gregorius N. Bernardakis, Ed.

ἐπιβάλλοντος δὲ τοῦ Σαραπίωνος εἰπεῖν τι περὶ τούτων, ὁ ξένος: ‘ἡδὺ μέν’ ἔφη ‘τὸ τοιούτων ἀκροᾶσθαι λόγων, ἐμοὶ δ᾽ ἀναγκαῖόν ἐστι τὴν πρώτην ὑπόσχεσιν ἀπαιτῆσαι περὶ τῆς αἰτίας, ἣ πέπαυκε τὴν Πυθίαν ἐν ἔπεσι καὶ μέτροις ἄλλοις θεσπίζουσαν: ὥστ᾽, εἰ δοκεῖ, τὰ λειπόμενα τῆς θέας ὑπερθέμενοι περὶ τούτων ἀκούσωμεν ἐνταῦθα καθίσαντες. οὗτος γάρ ἐστιν ὁ μάλιστα πρὸς τὴν τοῦ χρηστηρίου πίστιν ἀντιβαίνων λόγος: ὡς δυεῖν θάτερον, ἢ τῆς Πυθίας τῷ χωρίῳ μὴ πελαζούσης ἐν ᾧ τὸ θεῖόν ἐστιν, ἢ τοῦ πνεύματος παντάπασιν ἀπεσβεσμένου καὶ τῆς δυνάμεως ἐκλελοιπυίας. περιελθόντες; οὖν ἐπὶ τῶν μεσημβρινῶν καθεζόμεθα κρηπίδων τοῦ ¹ νεὼ πρὸς τὸ τῆς Γῆς ἱερὸν τὸ θ᾽ ὕδωρ ² ἀποβλέποντες ὥστ᾽ εὐθὺς εἰπεῖν τὸν Βόηθον, ὅτι καὶ ὁ τόπος τῆς ἀπορίας συνεπιλαμβάνεται τῷ ξένῳ. Μουσῶν γὰρ ἦν ἱερὸν ἐνταῦθα περὶ τὴν ἀναπνοὴν τοῦ νάματος, ὅθεν ἐχρῶντο πρός τε τὰς λοιβὰς ὕδατι τούτῳ, ὥς φησι Σιμωνίδης ³

ἔνθα χερνίβεσσιν εἰρύεται ⁴ τὸ ⁵ Μοισᾶν ⁶
καλλικόμων ὑπένερθεν ἁγνὸν ὕδωρ.

μικρῷ δὲ περιεργότερον αὖθις ὁ Σιμωνίδης τὴν Κλειὼ προσειπών

‘ἁγνᾶν ἐπίσκοπον,⁷ χερνίβων’ φησὶ ‘πολύλιστον [p. 49]
ἀραιόν τέ ἐστιν ⁸ ἀχρυσόπεπλον
⁹ εὐῶδες ἀμβροσίων ἐκ μυχῶν ἐρανὸν ¹⁰ ὕδωρ λαβόν.’

οὐκ ὀρθῶς οὖν Εὔδοξος ἐπίστευσε τοῖς Στυγὸς ὕδωρ τοῦτο καλεῖσθαι πεφήνασι. ¹¹ τὰς δὲ Μούσας ἱδρύσαντο παρέδρους τῆς μαντικῆς καὶ φύλακας αὐτοῦ παρὰ τὸ νᾶμα καὶ τὸ τῆς Γῆς ἱερόν, ἧς λέγεται τὸ μαντεῖον γενέσθαι διὰ ¹² τὴν ἐν μέτροις καὶ μέλεσι χρησμῳδίαν. ἔνιοι δὲ καὶ πρῶτον ἐνταῦθά φασιν ἡρῷον μέτρον ἀκουσθῆναι,

συμφέρετε πτερά, ¹³ οἰωνοί, κηρόν τε, μέλισσαι

ὅτε τῷ θεῷ ¹⁴ ἐπιδεᾶ γενομένην ἀποβαλεῖν τὸ σεμνόν.’