Plutarch, De fato
Gregorius N. Bernardakis, Ed.

πρῶτον τοίνυν ἴσθι, ὅτι εἱμαρμένη διχῶς καὶ λέγεται καὶ νοεῖται: ἡ μὲν γάρ ἐστιν ἐνέργεια ἡ δ᾽ οὐσία. πρῶτον μὲν οὖν ἐνέργειαν τύπῳ ὑπέγραψεν ὁ Πλάτων ἔν τε τῷ Φαίδρῳ ¹ λέγων ‘θεσμός τε Ἀδραστείας ὅδε, ἥτις ἂν ψυχὴ θεῷ ξυνοπαδὸς γενομένη:’ ἐν δὲ τῷ Τιμαίῳ ² ‘νόμους’ οὓς ἐπὶ τῇ τοῦ παντὸς φύσει ὁ θεὸς εἶπε ταῖς ἀθανάτοις ψυχαῖς: ἐν δὲ τῇ Πολιτείᾳ ³ ‘ἀνάγκης θυγατρὸς κόρης Λαχέσεως λόγον’ φησὶν εἶναι τὴν εἱμαρμένην, οὐ τραγικῶς ἀλλὰ θεολογικῶς τὸ ἀρέσκον αὑτῷ ἀποφαινόμενος. εἰ δὲ κοινότερον ἐθέλοι τις ταῦτα μεταλαβὼν ὑπογράψαι, ὡς μὲν ἐν Φαίδρῳ λέγοιτ᾽ ἂν ἡ εἱμαρμένη λόγος θεῖος ἀπαράβατος δι᾽ αἰτίαν ἀνεμπόδιστον: ὡς δ᾽ ἐν τῷ Τιμαίῳ νόμος ἀκόλουθος τῇ τοῦ παντὸς φύσει, καθ᾽ ὃν διεξάγεται τὰ γιγνόμενα. τοῦτο γὰρ ἐκεῖ ἡ Λάχεσις ἐργάζεται, ἡ τῆς Ἀνάγκης ἀληθῶς θυγάτηρ, ὡς καὶ πρότερον παρελάβομεν καὶ [p. 468] ὕστερον ἔτι μᾶλλον εἰσόμεθ᾽ ἐν τοῖς κατὰ σχολὴν λόγοις. ἥδε μὲν οὖν ἡ κατ᾽ ἐνέργειαν εἱμαρμένη.