ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ Νιόβῳ προειπὼν λυχνοῦχον οἴμοι κακόδαιμον φησίν, ὁ λύχνος ἡμῖν οἴχεται. εἶτ᾽ ἐπιφέρει:
καὶ διαστίλβονθ᾽ ὁρῶμεν
ὥσπερ, ἐν καινῷ λυχνούχῳ,
πάντα τῆς ἐξωμίδος, [p. 252]
ἐν δὲ τοῖς ἑξῆς καὶ λυχνίδιον αὐτὸν καλεῖ διὰ τούτων
καὶ πῶς ὑπερβὰς τὸν λυχνοῦχον οἴχεται
κἄλαθέ σε;
Πλάτων δ᾽ ἐν Νυκτὶ Μακρᾷ:
ἀλλ᾽ ὥσπερ λύχνος
ὁμοιότατα κάθευδ᾽ ἐπὶ τοῦ λυχνιδίου.
Φερεκράτης Δουλοδιδασκάλῳ :
ἕξουσιν οἱ πομπεῖς λυχνούχους δηλαδή.
Ἄλεξις δ᾽ Ἐκκηρυττομένῳ:
ἄνυσὸν ποτ᾽ ἐξελθών, σκότος γὰρ γίγνεται,
καὶ τὸν λυχνοῦχον ἔκφερ᾽ ἐνθεὶς τὸν λύχνον.
Εὐμήδης δ᾽ ἐν Σφαττομένῳ προειπών
ὥστ᾽ ἐξελὼν ἐκ τοῦ λυχνούχου τὸν λύχνον
μικροῦ κατακαύσας ἔλαθ᾽ ἑαυτόν,8 ὑπὸ μάλης
τῇ γαστρὶ μᾶλλον τοῦ δέοντος προσαγαγών.
ἐπιφέρει: ...
ἡγοῦ μὲν ἢν δὲ . υ̣κνον εἰς τὸ πρόσθ᾽ ἰδὼν ...
ατο ... ϋμένιδι ... ς,
[p. 254] Ἐπικράτης δ᾽ ἐν Τριόδοντι ἢ Ῥωποπώλῃ προειπών
λυχνούχῳ ... κο ...
ἐπιφέρει:
λαβὲ τριόδοντα καὶ λυχνοῦχον,
Ἄλεξις Μίδωνι:
ἐγὼ δὲ δεξιᾷ γε τόνδ᾽ ἔχω τινά,1
σιδηρότευκτον ἐναλίων θηρῶν βέλος,2
κερατίνου τε φωσφόρου λύχνου σέλας,
ὁ πρῶτος εὑρὼν μετὰ λυχνούχου περιπατεῖν
τῆς νυκτὸς ἦν τις κηδεμὼν τῶν δακτύλων.