δυσχεραίνει ὁ παρὰ τῷ σοφιστῇ Οὐλπιανὸς καὶ λέγει: ‘ τήμερον ἐγὼ ' πράγματα ἕξω ἐξ ἀπραξίας πόθεν γὰρ τούτῳ ὁ τρίπους; ... εἰ μὴ τὴν Διογένους βακτηρίαν σὺν καὶ τὼ πόδε ἀριθμῶν οὗτος τρίποδα προσηγόρευσε, πάντων τραπέζας καλούντων τὰς παραθέσεις ταύτας.’ [p. 214] ὅτι Ἡσίοδος ἐν Κήυκος γάμῳ κἂν γὰρ γραμματικῶν παῖδες ἀποξενῶσι τοῦ ποιητοῦ τὰ ἔπη ταῦτα, ἀλλ᾽ ἐμοὶ δοκεῖ ἀρχαῖα εἶναι—τρίποδας τὰς τραπέζας φησί. καὶ Ξενοφῶν δ᾽ ὁ μουσικώτατος ἐν ζ᾽ Ἀναβάσεως γράφει: ‘ τρίποδες εἰσηνέχθησαν πᾶσιν οὗτοι δὲ ὅσον εἴκοσι κρεῶν μεστοὶ νενεμημένων.’ καὶ ἐπάγει: ‘ μάλιστα δ᾽ αἱ τράπεζαι κατὰ τοὺς ξένους ἀεὶ ἐτίθεντο.’ ' Ἀντιφάνης :
γαυριῶσαι δ᾽ ἀναμένουσιν ὧδ᾽ ἐπηγλαισμέναι
μείρακες φαιδραὶ τράπεζαι τρισκελεῖς σφενδάμνιναι.
εἰπόντος τινὸς κυνικοῦ τρίποδα τὴν τράπεζαν
Εὔβουλος:
ἐπεὶ δ᾽ ὁ τρίπους ἤρθη κατὰ χειρῶν τ᾽ εἴχομεν.
Ἐπίχαρμος:
τρίποδες οὗτοι πέντε σοι
καὶ πέντε Β. πεντηκοστολόγος γενήσομαι.
Ἀριστοφάνης:
τί δὲ τόδὲ ἐστί; β. δηλαδὴ τρίπους. α. τί μὰν
ἔχει πόδας
τέτορας; οὔκ ἐστιν τρίπους, ἀλλ᾽ ἐστὶν οἶμαι
τετράπους.
β. ἐστὶ δ᾽ ὄνομ᾽ αὐτῷ τρίπους, τέτοράς γε μὰν
ἔχει πόδας.
α. Οἰδίπους τοίνυν ποτ᾽ ἦν, αἴνιγμά τοι νοεῖς.
τράπεζαν ἡμῖν εἴσφερε τρεῖς πόδας ἔχουσαν, τέτταρας δὲ μὴ ' χέτω.
β. καὶ πόθεν ἐγὼ τρίπουν τράπεζαν λήψομαι;