3. ad Hannibalem Carum
Etsi te nostro tristari, Care, dolore,Pro magno inter nos mutuo amore scio,
Vis tamen et morbi, et cordis labor intimus urgent,
Ut tecum extremo hoc tempore pauca quaerar.
5Certe ego, uti nolim, sic non cohorreo mortem,
Sed mortis lentum tabificumque genus.
Et quamquam primo rapiar sub flore iuventae,
Non tamen idcirco plus perire dolet,
Vix dum septenos quater est traducta per annos
10Vita mihi nullo non labefacta malo.
An memorem, ut caros dulci cum fratre parentes
Extulerim parvo tempore paene puer?
Utque etiam occiderit vitae pars maxima nostrae
Iulius humana conditione deus?
15Mox etiam meminisse potes, decessit et alter
Iulius, Urbini fama, decusque sui.
An memorem Martellum etiam, Pardumque secutum
Usque per Elisias Astyanacta domos?
Foelices animae quae nunc florentibus arvis
20Antiquos laetae vivitis inter avos,
Et modo divinas per mollia prata choreas
Ducitis incomptas inter Amadryadas,
Et modo iucundos prostrate in gramine somnos
Carpitis ad murmur lene cadentis aquae!
25Cum tamen interea fatis ingentibus ipse
Nec vita possum nec bene morte frui,
Inter utramque diu conflictans, iam neque letum
Sperare, aut vitae consuluisse queo.
Me miserum, fatique mali treis amplius annos
30Heu iaceo nulla restituendus ope!
Quod si non alia formidine deterrerer,
Maior et urgeret pectora nostra metus
Tot gravibus curis finem daret una, brevisque
Quaeque potest eadem solvere cuncta vita.
35Foelices qui non venere in luminis auras,
Abstulit aut siquos et tulit una dies!
Non ego tam multis affligerer, undique curis
Versaret nec me tantus ubique dolor,
Quem tamen ut patiar moderate et pectore iusto,
40Ille rogat, qui mi cuncta iubere potest.
Ipse rogat Laurus, Lauro quis deneget unquam?
Quo melius, quo nil gratius esse potest?
Vivam, igitur, si vita potest tam triste vocari
Supplicium, quamvis morte magis miserum.
45Teque mihi ante oculos ponam quem pectore gesto,
Care mihi atque oculis carior atque anima,
Praesertim cum longa, nec infelicia prorsus
Tempora dent viridi sydera canitie,
Quod si etiam vitae decurso lumine nobis
50Instat iam summa meta suprema die.
Te, quaeso, o Laurumque mei servetis amorem,
Quos etiam Elysiis vallibus umbra colam.
Hoc precor, hoc tantum verbis unum omnibus opto,
Non moritur cuius vita duplex superest.
