A.“-ήσω” AP9.427 (s. v. l., Barb.): Ep. aor. δούπης<*> Il.4.504, al.; also ἐγδούπησα (from γδουπέω) 11.45: pf. “δέδουπα” 23.679, Nic.Al.15, A.R.1.1304, Euph.40; not freq. exc. in Ep.: (δοῦπος):—sound heavy or dead; in Hom., of the heavy thud of a corpse, opp. the clashing of the armour, “δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε᾽ ἐπ᾽ αὐτῷ” Il.4.504, al.; “ἢ αὐτὸς δουπῆσαι ἀμύνων λοιγὸν Ἀχαιοῖς” 13.426; “δεδουπότος Οἰδιπόδαο” 23.679, cf. A.R.1.1304, Euph.40; δουπεῖ χεὶρ γυναικῶν falls with heavy sound upon their breasts, E.Alc.104 (lyr.); of rowers, κώπῃ δουπεῖν dub. in AP9.427 (Barb.); of soldiers, strike heavily, “ταῖς ἀσπίσι πρὸς τὰ δόρατα ἐδούπησαν” X.An.1.8.18; “τοῖς δόρασι δ. πρὸς τὰς ἀσπίδας” Arr.An.1.6.4:—Pass., aor. “δουπήθησαν” AP 9.283 (Crin.).—Rare in Prose, cf. Luc.Hist.Conscr.22. (Said to be Cypr., AB1095.)
δουπέω , fut.