previous next
Fĭdĭus , ii, m. 1. fides,
I.a surname of Jupiter, in Dionys. Halic. called Ζεὺς Πίστιος, identical with the Sabine Sancus: “Nonas Sanco Fidione referrem,Ov. F. 6, 213; more usually connected with deus (dius) or medius (i. e. dius or deus, with the demonstr. part. me), and also joined into one word, mediusfidius, as an asseveration, qs. by the god of truth! as true as heaven! most certainly! itaque domi rituis nostri, qui per deum Fidium jurare vult, prodire solet in compluvium, Varr. ap. Non. 494, 30; cf. id. L. L. 5, § 66 Müll.: “per deum Fidium quaeris,Plaut. As. 1, 1, 8: “unum medius fidius tecum diem libentius posuerim, quam, etc.,Cic. Fam. 5, 21, 1: “quam mediusfidius veram licet cognoscas,Sall. C. 35, 2: “non mediusfidius ipsas Athenas (loqui) tam Atticas dixerim,Plin. Ep. 4, 3, 5; Quint. 5, 12, 17 al.; cf. Paul. ex Fest. p. 147, 8 Müll.—
B. Of Hercules, Tert. Idol. 20; cf. Serv. ad Verg. A. 4, 204.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (6 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (6):
    • Cicero, Letters to his Friends, 5.21.1
    • Plautus, Asinaria, 1.1
    • Sallust, Catilinae Coniuratio, 35
    • Pliny the Younger, Epistulae, 4.3.5
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 5, 12.17
    • Ovid, Fasti, 6
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: