II. Pīsōnĭ-ānus , a, um, adj., of or belonging to a Piso, Pisonian: “Pisoniana conjuratio,” Suet. Ner. 36: Pisoniano vitio, cum loqui nesciret, tacere non potuit (with reference to Cic. Pis. 1, 1, where Cicero charges Piso with lack of eloquence), Hier. Ep. 69, 2.
Pīso , ōnis, m.,