I.to grow, to become larger by growth, to increase.
I. Lit.: “nobis jam paulatim adcrescere puer incipiat,” Quint. 1, 2, 1; so, “adcrescens imperator,” Amm. 27, 6, 13: “eruca,” Plin. 11, 32, 37; ib. 35, 41: “flumen subito,” Cic. Inv. 2, 31, 97; so, “nondum adcrescente unda,” Tac. A. 2, 8: “caespes jam pectori usque adcreverat,” id. ib. 1, 19.—Part.: “adcretus, in pass. sense,” wrapped up, Plin. 11, 32, 37.—
b. Of abstract subjects: “valetudo decrescit, adcrescit labor,” Plaut. Curc. 2, 1, 4: “amicitiam, quae incepta a parvis cum aetate adcrevit simul,” Ter. And. 3, 3, 7: “dolores,” Nep. Att. 21, 4: “invidia,” Hor. S. 1, 6, 26: “magnum facinus,” Sen. Ben. 1, 10, 4.—
II. Transf., in gen.
A. To be added to by way of increase or augmentation, to be joined or annexed to: “si decem jugera (agri) alluvione adcreverint,” Dig. 19, 1, 13, § 14: “veteribus negotiis nova adcrescunt,” Plin. Ep. 2, 8, 3: “sibi adcrescere putat, quod cuique adstruatur,” id. Pan. 62, 8: “trimetris adcrescere jussit nomen iambeis,” Hor. A. P. 252: “cum dictis factisque omnibus vana accresceret fides,” Liv. 1, 54, 2.—Hence,
B. Jurid. t. t., to fall to one, as an increase of his property, Gai. 2, 199; Dig. 12, 4, 12 al.: “jus adcrescendi,” the right of increase, Gai. 2, 126; Dig. 7, 2, 1, § 3 al.