previous next
ac-curro (adc. ), cŭcurri and curri, cursum, 3, v. n.,
I.to run to a place, to come to by running, to hasten to.
I. Lit. constr. absol., with ad and in: “expeditus facito ut sis, si inclamāro ut accurras,Cic. Att. 2, 20; 12, 18 (accucurrisse); “13, 48: cupide ad praetorem accurrit,Cic. Verr. 2, 5, 3; so Caes. B. G. 1, 22; ib. 3, 5; Sall. J. 106, 2: “in Tusculanum,Cic. Att. 15, 3: “ad gemitum collabentis,Tac. A. 2, 31: “in castra,Caes. B. Alex. 53: “in auxilium accucurrerunt,Suet. Calig. 58: “ad visendum,id. Ner. 34: “auxilio suis,Sall. J. 101, 10.—Impers.: “accurritur ab universis,Tac. A. 1, 21.—
II. Trop., of ideas: “istae imagines ita nobis dicto audientes sunt, ut simul atque velimus accurrant,come up, present themselves, Cic. Div. 2, 67, 138.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (11 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (11):
    • Cicero, Letters to Atticus, 15.3
    • Cicero, Letters to Atticus, 2.20
    • Caesar, Gallic War, 1.22
    • Cicero, Against Verres, 2.5.7
    • Suetonius, Nero, 34
    • Tacitus, Annales, 1.21
    • Tacitus, Annales, 2.31
    • Sallust, Bellum Iugurthinum, 106
    • Sallust, Bellum Iugurthinum, 101
    • Suetonius, Caligula, 58
    • Cicero, De Divinatione, 2.67
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: