I.to run to a place, to come to by running, to hasten to.
I. Lit. constr. absol., with ad and in: “expeditus facito ut sis, si inclamāro ut accurras,” Cic. Att. 2, 20; 12, 18 (accucurrisse); “13, 48: cupide ad praetorem accurrit,” Cic. Verr. 2, 5, 3; so Caes. B. G. 1, 22; ib. 3, 5; Sall. J. 106, 2: “in Tusculanum,” Cic. Att. 15, 3: “ad gemitum collabentis,” Tac. A. 2, 31: “in castra,” Caes. B. Alex. 53: “in auxilium accucurrerunt,” Suet. Calig. 58: “ad visendum,” id. Ner. 34: “auxilio suis,” Sall. J. 101, 10.—Impers.: “accurritur ab universis,” Tac. A. 1, 21.—