previous next
adjūto , āvi, ātum, 1,
I.v. freq. [adjuvo] (ante-class.; esp. in Plaut. and Terence, and in later Lat.), to help, to be serviceable to, to assist: aliquem, Att. ap. Non. 424, 2: “istocine pacto me adjutas?Plaut. Ps. 1, 1, 81; id. Cas. 3, 3, 17; id. Truc. 2, 5, 26; 2, 7, 8: “Pamphilum,Ter. And. 1, 3, 4; id. Heaut. 3, 1, 7; 2, 35; id. Ad. prol. 16; id. Phorm. prol. 34: “funus,id. ib. 1, 2, 49.—With two acc.: “id adjuta me, quo id fiat facilius,Ter. Eun. 1, 2, 70.—With dat. pers.: adjuta mihi, Pac. ap. Don. ad Ter. Ad. prol. 16; cf. Ruhnk. ad Ter. Hec. 3, 2, 24.—Also on a coin: “deus adjuta Romanis, Eckh. D. N. 8, p. 223: saltem nobis adjutāsses,Petr. Fragm. Trag. 62 Burm.—Pass.: “adjutamur enim atque alimur certis ab rebus,Lucr. 1, 812.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (4 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (4):
    • Plautus, Casina, 3.3
    • Plautus, Pseudolus, 1.1
    • Plautus, Truculentus, 2.5
    • Lucretius, De Rerum Natura, 1.812
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: