I.to add to by mingling, to mix with, mingle with, to admix (in admiscere there is a ref. to a principal constituent, to which something is added; in immiscere, to the intimate union of the ingredients; in permiscere, to the removal of their distinct characteristics).
I. Lit., constr. with the abl. of that with which any thing is mingled: “aër multo calore admixtus,” Cic. N. D. 2, 10, 27 (cf. on the contr. ib. § 26: aquae admixtum calorem; “and soon after: admixtum calorem): genus radicis admixtum lacte,” Caes. B. C. 3, 48.— With in with acc.: “admixtis in heminam seminis resinae coclearibus duobus,” Plin. 26, 10, 66, § 104.—With cum: “admiscent torrefacta sesama cum aniso,” Col. 12, 15.—
II. Transf.
A. Of things, to mingle in, to mix with, to add to, etc.: “nec tamen admiscent in eorum corpus inane,” Lucr. 1, 745: deus bonis omnibus mundum implevit; “mali nihil admiscuit,” Cic. Univ. 3: se admiscere atque implicare hominum vitiis, id. Fragm. ap. Aug. de Trin. 14, 19: “sed hoc cum iis rationibus admisceri nolo,” be mixed up, id. Att. 7, 1: “admiscere huic generi orationis illud alterum,” id. de Or. 2, 49: “versus admiscere orationi,” id. Tusc. 2, 11, 26: “admiscenda venus est timori,” Ov. A. A. 3, 609: “non admixtus fidei,” Vulg. Heb. 4, 2; ib. Eccli. 23, 10.—
B. Of persons.
1. To mix up with, to add or join to: “his Antonianos milites admiscuerat,” Caes. B. C. 3. 4: “expeditos antesignanos admiscuit,” id. ib. 3, 75 fin.: “ad id consilium admisceor,” Cic. Phil. 12, 16: “admiscerenturne plebeii,” i. e. whether the plebeians should be admitted to the number of the decemvirs, Liv. 3, 32, 7: “admixti funditoribus sagittarii,” Curt. 3, 9; Verg. A. 7, 579.—
2. To involve or entangle in a thing: se, to interfere or meddle with: “ita tu istaec tua misceto, ne me admisceas,” Ter. Heaut. 4, 5, 35: “ne te admisce: nemo accusat, Syre, te,” id. ib. 5, 2, 22: “ad id consilium admiscear?” Cic. Phil. 12, 7: “Trebatium vero meum, quod isto admisceas nihil est,” implicate, involve in, id. Q. Fr. 3, 1, 3.—Hence, admixtus , a, um, P. a., that is mingled with something, mixed, not simple: “simplex animi natura est, nec habet in se quidquam admixtum,” Cic. de Sen. 21: “nihil est animis admixtum, nihil concretum, nihil copulatum, nihil coagmentatum, nihil duplex,” id. Tusc. 1, 29.—Comp., sup., and adv. not used.