previous next
ădūlātĭo , ōnis, f. adulor,
I.a fawning, like that of a dog (adulatio est blandimentum proprie canum, quod et ad homines tractum consuetudine est, Non. 17, 4).—In the post-Aug. historians, esp. in Tac., very freq. for a servile respect exhibited by bowing the body = adoratio.
I. Lit.: “canum tam fida custodia tamque amans dominorum adulatio,Cic. N. D. 2, 63.—So of doves, a billing, Plin. 10, 34, 52, § 104.—Of men toward animals, Col. 6, 2, 5.—
II. Fig., low, cringing flattery, adulation: “in amicitiis nullam pestem esse majorem quam adulationem, blanditiam, assentationem,Cic. Lael. 25, 91: “pars altera regiae adulationis (i. e. adulatorum) erat,Liv. 42, 30: “humi jacentium adulationes,id. 9, 18; cf. Curt. 8, 6; so Tac. A. 1, 13, 14; 2, 32; 3, 2; 4, 6; 5, 7; 15, 59; id. G. 8, etc.; Suet. Aug. 53; Plin. Pan. 41, 3 al.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (10 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (10):
    • Livy, The History of Rome, Book 9, 18
    • Tacitus, Annales, 1.13
    • Tacitus, Germania, 8
    • Suetonius, Divus Augustus, 53
    • Pliny the Elder, Naturalis Historia, 10.104
    • Livy, The History of Rome, Book 42, 30
    • Cicero, de Natura Deorum, 2.63
    • Cicero, De Amicitia, 25
    • Columella, Res Rustica, 6.2.5
    • Curtius, Historiarum Alexandri Magni, 8.6
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: