I.gen. adventi, Ter. Phorm. 1, 3, 2; cf. Prisc. p. 712 P.), m. advenio, a coming, an approach, arrival (class., also in plur.).
I. A.. Lit.: Beluarum [haec] ferarum adventus ne taetret loca, Pac. ap. Non. 178, 8 (Trag. Rel. p. 114 Rib.): “adventum Veneris fugiunt venti,” Lucr. 1, 7: “in adventu Titi,” Vulg. 2 Cor. 7, 6: “ad urbem,” Cic. Mil. 19: “in urbes,” id. Imp. Pomp. 5: “ut me levārat tuus adventus, sic discessus afflixit,” id. Att. 12, 50: “praestolabor adventum tuum,” Vulg. Judic. 6, 18: “adventibus se offerre, i. e. advenientibus obviam ire,” Cic. Fam. 6, 20: “lucis,” Sall. J. 96: “consulis Romam,” Liv. 22, 61 fin.—Sometimes of the approach of an enemy: “nisi adventus ejus appropinquāsset,” Nep. Iph. 2; so Cic. Rep. 2, 3, 6; Vulg. 2 Macc. 14, 17.—
B. Transf., the state of having arrived, an arrival, the being present by arriving (cf. advenio, B.): “quorum adventu altera castra ad alteram oppidi partem ponit,” Caes. B. C. 1, 18: “horum adventu tanta rerum commutatio est facta,” id. B. G. 2, 27.—
II. Fig.: “adventus in animos et introitus imaginum,” Cic. N. D. 1, 38, 105: “malorum,” id. Tusc. 3, 14: “exspectantes adventum gloriae Dei,” Vulg. Tit. 2, 13: “nuptiarum,” Paul. Sent. 2, 21.