I.gen. sing. amicitiāï, Lucr. 3, 83; acc. amicitiem, id. 5, 1019 Lachm.; cf. Charis. p. 94 P., and Neue, Formenl. I. p. 372) [amicus], friendship (very freq. in Cic., occurring more than 200 times).
I. Lit.: “Est autem amicitia nihil aliud nisi omnium divinarum humanarumque rerum cum benevolentiā et caritate summa consensio,” Cic. Am. 6: eo ego ingenio natus sum: amicitiam atque inimicitiam in frontem promptam gero, Enn. ap. Non. 129, 26: “jam diu ego huic bene et hic mihi volumus, et amicitia est antiqua,” Plaut. Ps. 1, 3, 4: “Per te deos oro et nostram amicitiam,” Ter. And. 3, 3, 6: “sperata voluptas Suavis amicitiae,” Lucr. 1, 142: “vincula amicitiaï,” id. 3, 83. The expressions usually connected with it are: “amicitiam incipere,” Ter. And. 3, 3, 7: “amicitia nascitur,” Cic. Am. 9, 29: “amicitia exardescit,” id. ib. 27, 100: “est mihi amicitia cum aliquo,” id. Clu. 42: “amicitia est inter aliquos,” id. Planc. 33: “esse in amicitiā cum aliquo,” Nep. Hann. 2, 4: “in amicitiam recipere,” Cic. Att. 2, 20: “amicitiam colere,” id. Fam. 15, 14: “contrahere,” id. Am. 14: “gerere,” id. Fam. 3, 8, and Nep. Dat. 10, 3: “tueri,” Cic. Fin. 1, 20: “jungere,” Lucr. 5, 1019; Cic. Deiot. 9; Vulg. Exod. 34, 12: “expetere,” Cic. Am. 13: “comparare,” id. Rosc. Am. 38: “parere,” Nep. Alcib. 7, 5: “conferre se ad amicitiam alicujus,” Cic. Brut. 81: “dedere se amicitiae alicujus,” Caes. B. G. 3, 22: “accedere ad amicitiam alicujus,” Nep. Eum. 1, 4: “in amicitias incidere,” Cic. Am. 12, 42: “amicitiā alicujus uti,” Ter. Ad. 2, 2, 43: “pervenire in intimam amicitiam alicujus,” Nep. Alcib. 5, 3: “manere in amicitiā,” Cic. Verr 2, 5, 32: “amicitiam violare,” Liv. 34, 31: “deserere jura amicitiae,” Cic. Am. 10: “funditus evertere,” id. Fin. 2, 25: “dissociare,” id. Am. 20: “dimittere, dissuere, discindere,” id. ib. 21: “dirumpere,” id. ib. 22 fin.: “dissolvere,” Vulg. Eccli. 22, 5: “deficere ab amicitiā alicujus,” Nep. Con. 2, 2: “repudiare amicitiam alicujus,” Cic. Planc. 19: “renunciare amicitiam alicui,” Liv. 42, 25.—
II. Transf.
A. In the histt., a league of friendship, an alliance between different nations, = foedus: “Ubii, qui amicitiam fecerant,” Caes. B. G. 4, 16: “amicitiam populi Romani colere,” Sall. J. 8, 2: “in amicitiam Populi Romani venire,” Liv. 22, 37: “reges bello victos in amicitiam recipere,” Sall. J. 14, 5: “foedus et amicitia,” id. ib. 104, 5: “amicitia et foedus,” id. ib. 104, 4: “amicitia ac societas,” Liv. 7, 31: “amicitiae foedus,” id. 42, 12: “amicitiam petere,” id. 38, 18: “quae urbes in amicitiā permanserant,” id. 43, 21; 10, 45: “amicitias cum aliquo facere,” Vulg. 2 Reg. 31, 2: “cum aliquo inire,” ib. 2 Par. 20, 35 al. —
B. In botany, of plants, sympathy: “rutae cum flco,” Plin. 19, 8, 45, § 156: “inter has vitium amicitiā accipitur ulmus,” id. 16, 17, 29, § 72.—
C. In post-Aug. Lat., abstr. pro concr. = amici: “hospitem nisi ex amicitiā domini quam rarissime recipiat,” Col. 11, 1, 23 (cf. before: “hospitem nisi amicum familiaremque domini necessarium receperit): quin et parte ejusdem epistulae increpuit amicitias muliebres,” Tac. A. 5, 2: “omnes amicitias et familiaritates intra breve tempus adflixit,” Suet. Tib. 51.