I.the perception or observation of an object; consideration, attention (in good prose, most freq. in Cic.).
I. In gen.: “notatio naturae et animadversio peperit artem,” Cic. Or. 55, 183: “hoc totum est sive artis sive animadversionis sive consuetudinis,” id. de Or. 2, 34, 147; so id. Fin. 1, 9, 30 al.—Hence, in reference to one's self, self-inspection, watchfulness: “excitanda animadversio et diligentia, ut ne quid temere agamus,” Cic. Off. 1, 29, 103; and in gen. inquiry: “quaestio atque animadversio in aliquem,” Liv. 21, 18. —
II. Esp.
A. Reproach, censure: “nec effugere possemus animadversionem, si, etc.,” Cic. Or. 57, 195.—
B. Chastisement, punishment: “animadversio Dollabellae in audaces servos,” Cic. Phil. 1, 2: “paterna,” id. Rosc. Am. 24: “omnis autem animadversio et castigatio contumeliā vacare debet,” id. Off. 1, 25, 88; so Cic. Verr. 1, 17; id. Fin. 1, 10, 35: in proelium exarsere, ni valens animadversione paucorum oblitos jam Batavos imperii admonuisset, * Tac. H. 1, 64; Suet. Aug. 24; id. Calig. 11 al.—So of the punishment decreed by the censors for crime committed (usu. called nota censoria): “notiones animadversionesque censorum,” Cic. Off. 3, 31, 111 B. and K.: “censoriae,” id. Clu. 42, 119; cf. id. ib. 42, 117.—And by the dictator: “dictatoria,” Vell. 2, 68, 5; cf. Suet. Tib. 19 Bremi.