previous next
appellātĭo , ōnis, f. 2. appello.
I. A going to one in order to accost or make a request of him (not found in earlier Lat.).
A. An address, an accosting: hanc nactus appellationis causam, this opportunity for an address or appeal, Caes. B. C. 2, 28.—Hence,
II. Esp.
B. In gram.
1. Pronunciation: “suavitas vocis et lenis appellatio litterarum,Cic. Brut. 74, 259; Quint. 11, 3, 35 (cf. 2. appello, II. E.).—
2. A substantive, Quint. 9, 3, 9; cf. id. 1, 4, 20, and Scaurus ap. Diom. p. 306 P.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (20 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (20):
    • Cicero, Letters to Atticus, 5.20.4
    • Cicero, On his House, 50
    • Cicero, Against Vatinius, 14
    • Livy, The History of Rome, Book 3, 56
    • Livy, The History of Rome, Book 9, 26
    • Suetonius, Divus Augustus, 100
    • Suetonius, Domitianus, 13
    • Suetonius, Divus Julius, 77
    • Suetonius, Tiberius, 67
    • Suetonius, Divus Vespasianus, 12
    • Caesar, Civil War, 2.28
    • Tacitus, Annales, 3.56
    • Suetonius, Divus Augustus, 33
    • Suetonius, Nero, 17
    • Suetonius, Nero, 55
    • Pliny the Elder, Naturalis Historia, 5.45
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 1, 4.20
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 3.9
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 11, 3.35
    • Cicero, Brutus, 74.259
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: