I.to divide into single members or joints; used only trop. of discourse, to utter distinctly, to articulate: “hasce voces mobilis articulat verborum daedala lingua,” the nimble tongue articulates, Lucr. 4, 551: “verba,” App. Flor. 12, p. 349, 5: “sonos,” Arn. 3, p. 111.—Hence, artĭcŭlātus , a, um, P.a., prop., furnished with joints; hence distinct: “verba, Sol. c. 65: vox,” Arn. 7, p. 217, and in gram.: “articulata (vox) est, quae coartata, hoc est copulata, cum aliquo sensu mentis ejus, qui loquitur, profertur,” Prisc. p. 537 P.; so Isid. Orig. 1, 14.—* Adv.: artĭcŭlātē , distinctly, articulately: “loqui,” Gell. 5, 9, 2.
artĭcŭlo , āvi, ātum, 1, v. a. articulus, lit.