I.to take to or with one's self, to take up, receive, adopt, accept, take.
I. In gen.
A. Lit.: “Plura sibi adsumunt quam de se corpora mittunt,” Lucr. 2, 1124: “cibus atque umor membris adsumitur intus,” id. 4, 1091; “so of nourishment,” Cels. 1, 3; 5, 27, n. 17; Scrib. Comp. 200: “numquam committet, ut id, quod alteri detraxerit, sibi adsumat,” Cic. Off. 3, 5, 23: “sacra Cereris adsumpta de Graeciā,” id. Balb. 24, 55: “socius et administer omnium consiliorum adsumitur Scaurus,” Sall. J. 29, 2: “eos in societatem consilii avunculi adsumunt,” Liv. 2, 4, 2: “adulescentes conscii adsumpti,” id. ib.: “in societatem armorum,” id. 2, 22; so, “in consilium,” Plin. Ep. 3, 19; id. Pan. 8: “in consortium,” id. Ep. 7, 3: “nec decet aliter filium adsumi, si adsumatur a principe,” i. e. is adopted, id. ib. 7, 4; “8, 3: uxorem,” id. ib. 83, 4: “si rursum (uxor) adsumeretur,” Tac. A. 12, 2: “adsumptis duobus filiis ire perrexit,” Vulg. Gen. 48, 1; ib. 2 Par. 23, 20: “Tunc adsumpsit eum Diabolus,” ib. Matt. 4, 5: “adsumit Jesus Petrum,” ib. Marc. 9, 1: “quem (arietem) adsumens obtulit holocaustum pro filio,” ib. Gen. 22, 13; ib. Lev. 14, 10 et saep.: “in familiam nomenque,” Tac. A. 1, 8 et saepe: cautum dignos adsumere, to take or choose as friends only those worthy of you, Hor. S. 1, 6, 51: “adsumpsit Jesus duodecim, i. e. as his disciples,” Vulg. Luc. 18, 31. —So of the assumption of our Lord to heaven: Dominus Jesus adsumptus est in caelum, Vulg. Marc. 16, 9; ib. Act. 1, 2.—
B. Trop.: “libero tempore, omnis voluptas adsumenda est, omnis dolor repellendus,” Cic. Fin. 1, 10, 33: “laudem sibi ex aliquā re,” id. Mur. 14, 31: “ut acer equus pugnae adsumit amorem,” Ov. M. 3, 705: “omne quod sumatur in oratione, aut ex suā sumi vi atque naturā aut adsumi foris,” Cic. de Or. 2, 39, 163: “alii (loci) adsumuntur extrinsecus,” id. Top. 2, 8; id. Planc. 23, 56 Wund.: “orator tractationem orationis sibi adsumet,” id. de Or. 1, 12, 54.—Also, like arrogare, to usurp, to claim, assume, arrogate: “neque mihi quicquam assumpsi neque hodie adsumo,” Cic. Fam. 1, 9, 17; Auct. ad Her. 1, 1: “cogam Assumptumque patrem commentaque sacra fateri,” Ov. M. 3, 558.—Of discourse, to take up, begin (eccl. Lat., after the Hebrew): “At ille adsumptā parabolā suā ait,” Vulg. Num. 23, 18; 23, 7; ib. Job, 27, 1; 29, 1.—
II. Esp.,
A. Sometimes, like accipio, without the idea of action, to receive, obtain: “fetus Melliferarum apium sine membris corpora nasci, Et serosque pedes serasque assumere pennas,” Ov. M. 15, 384: “Qui sperant in Domino, adsument pennas sicut aquilae,” Vulg. Isa. 40, 31: “a ventis alimenta adsumere,” Ov. M. 7, 79: “illas assumere robora gentes,” id. ib. 15, 421.—
B. To take in addition to, to add to: “si quis aliam quoque artem sibi adsumpserit,” Cic. de Or. 1, 50, 217; 1, 37, 170: “aliquantum jam etiam noctis adsumo,” id. Fam. 7, 23 fin.: “ne qui postea adsumerentur,” Liv. 21, 19: “Butram tibi Septiciumque et Sabinum adsumam,” Hor. Ep. 1, 5, 28.—
C. In logic, t. t., to add or join to a syllogism the minor proposition: Ea (propositio vera ac perspicua) est hujus modi: Si quo die Romae ista caedes facta est, ego Athenis eo die fui, in caede interesse non potui. Hoc quia perspicue verum est, nihil attinet approbari; quā re adsumi statim oportet hoc modo: fui autem Athenis eo die, Cic. Inv. 1, 36, 63; id. Div. 2, 51, 106; 2, 53, 108.—
D. In gram.: adsumpta verba.
a. Epithets, ἐπίθετα, Cic. Part. Or. 7. —
b. Figurative expressions, tropes, Quint. 10, 1, 121.