I.perf. or sup., 3, v. a., to lift or raise up, raise, elevate, lift on high (in the poets and postAug. prose writers very frequent, but not in Cic.; syn.: tollo, erigo).
I. Lit.: “super limen pedes attollere,” Plaut. Cas. 4, 4, 1: “signa,” id. ib. 2, 6, 5: pallium attollere, i. e. accingere (v. accingo), * Ter. Eun. 4, 6, 31: “illum (regem) omnes apes ... saepe attollunt umeris,” Verg. G. 4, 217: Nec semel irrisus triviis attollere curat Fracto crure planum, to raise up the juggler, to help him up, * Hor. Ep. 1, 17, 58 Schmid: “parvumque attollite natum,” lift up, Ov. M. 9, 387: “caput,” id. ib. 5, 503: “oculos humo,” id. ib. 2, 448: “Et contra magnum potes hos (oculos) attollere solem,” Prop. 1, 15, 37: “Sed non attollere contra Sustinet haec oculos,” Ov. M. 6, 605: “Attollens Joseph oculos vidit etc.,” Vulg. Gen. 43, 29: “timidum lumen ad lumina,” Ov. M. 10, 293: “vultus jacentes,” id. ib. 4, 144: “corpus ulnis,” id. ib. 7, 847: “manus ad caelum,” Liv. 10, 36: “cornua e mari,” Plin. 9, 27, 43, § 82: “attollite portas, principes,” Vulg. Psa. 23, 7; 23, 9: “mare ventis,” Tac. Agr. 10; cf.: “Euphratem attolli,” swollen, id. A. 6, 37: “se in femur,” raises himself on his thigh, Verg. A. 10, 856: “se in auras,” Ov. M. 4, 722: “se recto trunco,” id. ib. 2, 822: “attollentem se ab gravi casu,” Liv. 8, 7, 6: “a terrā se attollentem,” Plin. 21, 11, 36, § 62.— “With middle signif.: e mediis hunc (sc. Atlantem) harenis in caelum attolli prodidere,” Plin. 5, 1, 1, § 6: “attollitur monte Pione,” id. 5, 29, 31, § 115.—Of buildings, to raise, erect, build: “immensam molem,” Verg. A. 2, 185: “arcem,” id. ib. 3, 134: “attollitur opus in altitudinem XXXX. cubitis,” Plin. 36, 5, 4, § 30: “turres in centenos vicenos[que] attollebantur,” Tac. H. 5, 11.—Poet.: “cum die stativorum campum alacritate discursu pulvere attolleres,” Plin. Pan. 14, 3; cf. Verg. A. 9, 714.—
II. Trop., to raise, elevate, exalt, sustain; also, to enlarge, aggrandize, to render prominent or conspicuous, to extol (so esp. freq. in Tac.): “Punica se quantis attollet gloria rebus,” Verg. A. 4, 49: “ultro implacabilis ardet Attollitque animos,” id. ib. 12, 4: “ad consulatūs spem attollere animos,” Liv. 22, 26: “rectos ac vividos animos non ut alii contundis ac deprimis, sed foves et attollis,” Plin. Pan. 44, 6: “Frangit et attollit vires in milite causa,” Prop. 5, 6, 51: “attollique suum laetis ad sidera nomen vocibus,” Luc. 7, 11: “quanto Ciceronis studio Brutus Cassiusque attollerentur,” were distinguished, Vell. 2, 65 Ruhnk. (cf. Cic. Phil. 11, 14: animadverti dici jam a quibusdam exornari etiam nimium a me Brutum, nimium Cassium ornari); so, “insignibus triumphi,” Tac. A. 3, 72; id. H. 2, 90; 3, 37; 4, 59; id. Agr. 39: “res per similitudinem,” Quint. 8, 6, 68: his (frons) contrahitur, attollitur (is drawn up or raised), demittitur, id. 11, 3, 78: “belloque et armis rem publicam,” Tac. H. 4, 52: “cuncta in majus attollens,” id. A. 15, 30: “sua facta, suos casus,” id. Agr. 25.— Form attolo , of doubtful meaning: “Quis vetat qui ne attolat? Pac., Trag. Rel. p. 82 Rib.: Custodite istunc vos, ne vim qui attolat neve attigat,” id. ib. p. 105 (= auferre or afferre, Non.).