previous next
bĭlinguis , e, adj. bis - lingua,
I.twotongued, double-tongued.
I. Lit., having two tongues; humorously, of voluptuous persons kissing, Plaut. Ps. 5, 1, 15; cf. id. Poen. 5, 4, 65.—
B. Transf.
1. Tibiae, with two keys, Varr. ap. Non. p. 229, 24.—
2. Speaking two languages: bilinguis δίγλωσσος, Gloss.: bilingues Bruttates Ennius dixit, quod Bruttii et Osce et Graece loqui soliti sint, Paul. ex Fest. p. 35 Müll.; cf. Commod. p. 350: “corvinus, Canusini more bilinguis,Hor. S. 1, 10, 30: “sed jam bilingues erant, paulatim a domestico externo sermone degeneres,Curt. 7, 5, 29.—
II. Trop.
A. Double-tongued, hypocritical, deceitful, false, treacherous: “tamquam proserpens bestia, est bilinguis et scelestus,Plaut. Pers. 2, 4, 28: “edico prius, Ne duplicis habeatis linguas, ne ego bilinguis vos necem,id. Truc. 4, 3, 7 (cf. id. Poen. 5, 2, 74: “bisulcilingua quasi proserpens bestia): quippe domum timet ambiguam Tyriosque bilinguis,Verg. A. 1, 661: “homo,Phaedr. 2, 4, 25; Sil. 2, 56: “os,Vulg. Prov. 8, 13: “socii,Sil. 16, 157: “insidiae,Claud. B. Gild. 284.—
B. Fabulae, having a double meaning, allegorical, Arn. 5, p. 228.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (9 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (9):
    • Old Testament, Proverbs, 8.13
    • Plautus, Poenulus, 5.2
    • Plautus, Poenulus, 5.4
    • Plautus, Pseudolus, 5.1
    • Plautus, Trinummus, 4.3
    • Vergil, Aeneid, 1.661
    • Horace, Satires, 1.10.30
    • Plautus, Persa, 2.4
    • Curtius, Historiarum Alexandri Magni, 7.5.29
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: