I.twotongued, double-tongued.
I. Lit., having two tongues; humorously, of voluptuous persons kissing, Plaut. Ps. 5, 1, 15; cf. id. Poen. 5, 4, 65.—
B. Transf.
1. Tibiae, with two keys, Varr. ap. Non. p. 229, 24.—
2. Speaking two languages: bilinguis δίγλωσσος, Gloss.: bilingues Bruttates Ennius dixit, quod Bruttii et Osce et Graece loqui soliti sint, Paul. ex Fest. p. 35 Müll.; cf. Commod. p. 350: “corvinus, Canusini more bilinguis,” Hor. S. 1, 10, 30: “sed jam bilingues erant, paulatim a domestico externo sermone degeneres,” Curt. 7, 5, 29.—
II. Trop.
A. Double-tongued, hypocritical, deceitful, false, treacherous: “tamquam proserpens bestia, est bilinguis et scelestus,” Plaut. Pers. 2, 4, 28: “edico prius, Ne duplicis habeatis linguas, ne ego bilinguis vos necem,” id. Truc. 4, 3, 7 (cf. id. Poen. 5, 2, 74: “bisulcilingua quasi proserpens bestia): quippe domum timet ambiguam Tyriosque bilinguis,” Verg. A. 1, 661: “homo,” Phaedr. 2, 4, 25; Sil. 2, 56: “os,” Vulg. Prov. 8, 13: “socii,” Sil. 16, 157: “insidiae,” Claud. B. Gild. 284.—
B. Fabulae, having a double meaning, allegorical, Arn. 5, p. 228.