previous next
călumnĭātor (kălumnĭātor ; v. the foreg.), ōris, m. calumnior; mostly t. t.,
I.a contriver of tricks or artifices, a pettifogger, a perverter of law, a chicaner (sometimes, perhaps, branded on the forehead with the letter K = calumniator; cf. Voss, Arist. 1, 17; “Ernest. Clav. Cic. Ind. Leg. s. v. Remmia): si calvitur et moretur et frustratur. Inde et calumniatores appellati sunt, quia per fraudem et frustrationem alios vexarent litibus,Dig. 50, 16, 223: “scriptum sequi calumniatoris esse: boni judicis, voluntatem scriptoris auctoritatemque defendere,Cic. Caecil. 23, 65: “calumniatores apponere,Cic. Verr. 2, 1, 10, § 27: “calumniatorem quaerere,id. ib. 2, 2, 8, § 22; “2, 2, 10, § 26: egens,id. Clu. 59, 163; id. Quint. 28, 87; Phaedr. 1, 17, 2; Mart. 11, 66, 1; Dig. 3, 2, 4, § 4; Suet. Rhet. 4.—
II. Trop.: “calumniator sui,one who is too anxious in regard to his work, over-scrupulous, Plin. 34, 8, 19, § 92; cf. calumnia, III. B., and calumnior, II. B.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (2 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (2):
    • Cicero, For Aulus Cluentius, 59.163
    • Cicero, Against Verres, 2.1.27
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: