previous next
com-mĕrĕo , ŭi, ĭtum, 2, v. a.,
I.to merit fully, to deserve something; usu. in a bad sense.
II. Meton. (with culpam, etc.; antecedens pro consequenti; prop. to earn, acquire, bring to or upon one's self), to err in something, to commit an offence or crime, be guilty of, perpetrate (mostly ante-class.): “noxiam,Plaut. Most. 5, 2, 56: “aliquem Castigare pro conmeritā noxiā,id. Trin. 1, 1, 4: “culpam in se,id. Merc. 4, 6, 10: “quid ego de te conmerui mali?id. Aul. 4, 10, 5: “neque te conmeruisse culpam,id. Capt. 2, 3, 43; so, “culpam,Ter. Phorm. 1, 4, 29: “commerere in se aliquid mali,Plaut. Ep. 1, 1, 59; cf.: “quid commerui aut peccavi?Ter. And. 1, 1, 112; cf.: “quid placidae commeruistis oves?Ov. F. 1, 362.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (8 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (8):
    • Plautus, Mostellaria, 5.2
    • Plautus, Trinummus, 1.1
    • Plautus, Aulularia, 4.10
    • Plautus, Captivi, 2.3
    • Plautus, Epidicus, 1.1
    • Plautus, Mercator, 4.6
    • Cicero, On Oratory, 1.54
    • Ovid, Fasti, 1
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: