previous next
com-mĭsĕror , ātus, 1,
I.v. a. dep., to commiserate, pity, to bewail (class. but rare); aliquem or aliquid: aliquem, Att. ap. Non. p. 445, 11: “fortunam Graeciae,Nep. Ages. 5, 2: “in commiserandā re,Auct. Her. 4. 55, 69: “interitum fratris,Gell. 1, 5, 6.— *
B. Transf., of inan. objects: “leo gemitus edens et murmura dolorem cruciatumque vulneris commiserantia,making it known by complaints, Gell. 5, 14, 19.—
II. In rhetoric, absol., of an orator, to excite compassion (cf. commiseratio): quid cum commiserari, conqueri coeperit, Cic. Div. in Caecil. 14, 46: cum commiserandum sit, * Quint. 11, 3, 58.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (4 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (4):
    • Cicero, Divinatio against Q. Caecilius, 14.46
    • Cornelius Nepos, Agesilaus, 5.2
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 11, 3.58
    • Gellius, Noctes Atticae, 5.14.19
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: