previous next
commūnĭcātĭo , ōnis, f. communico (several times in Cic., elsewh. rare),
I.a making common, imparting, communicating.
I. In gen.: “largitio et communicatio civitatis,Cic. Balb. 13, 31: “quaedam societas et communicatio utilitatum,id. Fin. 5, 23, 65: “consilii,id. Fam. 5, 19, 2: “sermonis,id. Att. 1, 17, 6: criminis cum pluribus, Tiro ap. Gell. 7, 3, 14: “nominum,” i. e. the like appellation of several objects, Plin. 24, 14, 80, § 129: “juris,Dig. 23, 2, 1: “damni,ib. 27, 3, 1, § 14.—
II. In rhet., a figure of speech, = ἀνακοίνωσις, in accordance with which one turns to his hearers, and, as it were, allows them to take part in the inquiry, Cic. de Or. 3, 53, 204; Quint. 9, 1, 30; 9, 2, 20 and 23.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • Cicero, Letters to his Friends, 5.19.2
    • Cicero, Letters to Atticus, 1.17.6
    • Cicero, For Cornelius Balbus, 13.31
    • Cicero, On Oratory, 3.53
    • Cicero, de Finibus Bonorum et Malorum, 5.23
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 1.30
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 2.20
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: