I.dep. access. form, communicati sint = communicaverint, Liv. 4, 24, 2) [communis].
I. To divide something with one, whether in giving or receiving.
A. In giving, to divide a thing with one, to communicate, impart, to share; esp. freq. of imparting in discourse (very freq. in all periods); constr. usu. aliquid cum aliquo; also inter aliquos, alicui, aliquem aliquā re. cum aliquo de aliquā re and absol.
(α).
With aliquid cum aliquo: “ut si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis,” Cic. Lael. 19, 70; Cic. Verr. 2, 5, 47, § 125; id. Div. in Caecil. 11, 33: auxilium sibi te putat adjunxisse, qui cum altero rem communicat, id. Rosc. Am. 40, 116: “suam causam cum Chrysogono,” id. ib. 48, 140: “cum iis praemium communicat, hortaturque ut, etc.,” Caes. B. G. 7, 37: “civitatem nostram vobiscum,” Liv. 23, 5, 9: “causam civium cum servis fugitivis,” Sall. C. 56, 5: “at sua Tydides mecum communicat acta (i. e. me socium sumit actorum),” Ov. M. 13, 239: “consilia cum finitimis civitatibus,” to make common cause, to take common counsel, commune, consult, Caes. B. G. 6, 2: “cum plebeiis magistratibus,” Liv. 6, 11, 7; 28, 28, 5; Suet. Calig. 56: “curam doloris cum aliquo,” Cic. Fam. 5, 16, 5.—Of discourse: “homo, quocum omnia, quae me curā aliquā adficiunt, una communicem,” Cic. Att. 1, 18, 1: “ea quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant,” id. N. D. 1, 4, 8; id. de Or. 1, 15, 66; id. Rosc. Am. 40, 116; Caes. B. G. 6, 20 al.; so cum aliquo de aliquā re: “Pompeius, qui mecum... de te communicare solet,” Cic. Fam. 1, 7, 3: “is mecum de tuā mansione communicat,” id. ib. 4, 4, 5: “cum compluribus de ratione belli,” Suet. Tib. 18. —
(β).
Aliquid inter aliquos: “cum de societate inter se multa communicarent,” Cic. Quint. 4, 15: “socii putandi sunt, quos inter res communicata est,” Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50: “ut quibus de rebus vellemus, tu tuis, ego meis, inter nos communicaremus,” id. Fam. 15, 4, 2; 11, 27, 2: “communicato inter se consilio,” Liv. 8, 25, 9 (cf. α); Suet. Dom. 7.—
(γ).
Alicui aliquid, or de aliquā re (in Cic. only when the other party sharing is expressed by cum and abl.; cf. “Krebs, Antibarb. p. 250): quibus communicare de maximis rebus Pompeius consuerat,” Caes. B. C. 3, 18 (Dinter, ex conj., quibuscum): “hisque omnium domus patent victusque communicatur,” id. B. G. 6, 23 fin.; “so with redditur,” id. ib. 6, 13: “sibi communicatum cum alio, non ademptum imperium esse,” Liv. 22, 27, 8 Weissenb. ad loc.: “id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum,” Cic. Brut. 73, 254; cf. id. Div. in Caecil. 4, 14 Halm ad loc.; Cic. Verr. 2, 5, 2, § 5; id. Rosc. Am. 49, 142; Mamert. Pan. Max. 10; Cic. Pis. 39, 94 Ascon.—*
(δ).
Aliquem aliquā re: “communicabo semper te mensā meā,” Plaut. Mil. 1, 1, 50.—(ε) Absol.: nonne prius communicatum oportuit? * Ter. And. 1, 5, 4; Cic. Sull. 3, 9: “et secundas res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque leviores,” id. Lael. 6, 22; Quint. 9, 2, 22: “ut ad se veniat rationesque belli gerendi communicet,” Caes. B. G. 7, 63: “consilia communicant,” id. B. C. 2, 4 fin.; cf. Sall. C. 18, 5; Suet. Aug. 75 fin.; Plin. 11, 30, 36, § 108; Quint. 9, 2, 22.—
2. Transf. of things: aliquid cum aliquā re, to join to an equal part, to unite: “viri, quantas pecunias ab uxoribus dotis nomine acceperunt, tantas ex suis bonis cum dotibus communicant,” Caes. B. G. 6, 19: “privabo potius illum debito testimonio, quam id cum meā laude communicem,” Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Fam. 12, 2, 1.—
3. In late Lat.: cum aliquo or alicui, to have intercourse with an inferior: “ne cum peregrinis communicarent,” Just. 36, 2, 15: “malis,” with evil-disposed persons, Aug. Ep. 162: “ne communices homini indocto,” Vulg. Ecclus. 8, 5.—Also alicui rei, to take part in, Vulg. 1 Tim. 5, 22.—
B. In receiving, to share something with one, to lake or receive a part, to partake, participate in (also class.).
(α).
Aliquid cum aliquo: “ut me juves Conmunicesque hanc mecum meam provinciam,” Plaut. Trin. 1, 2, 153; cf.: “provinciam cum Antonio,” Cic. Pis. 2, 5: “inimicitias mecum,” id. Fam. 15, 21, 2: “qui sibi cum illo rationem communicatam putat,” believes that he has all things in common with him, id. Rosc. Am. 49, 142; cf. id. ib. 48, 140; id. Div. in Caecil. 4, 14; cf. Cic. Verr. 2, 5, 2. § 5 Zumpt; Liv. 22, 27, 8: “haud dubitavit (Thalestris) fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse,” Curt. 6, 5, 30 Vogel ad loc.—
(γ).
Alicui (late Lat.): “altari Christi,” to receive the sacrament, Aug. Ep. 162; id. contra Cresc. 3, 36.—
II. In Tertull., acc. to communis, II., to make common, i. e. low, base, to contaminate, defile, Tert. Spect. 17; id. Patient. 8.