previous next
concĭlĭātĭo , ōnis, f. concilio (in Cic. and Quint.).
I. A connection, union.
B. Trop.
1. A uniting in feeling, a conciliating, making friendly, a gaining over: “quae conciliationis causā leniter aut permotionis vehementer aguntur,Cic. de Or. 2, 53, 216: “honestum ad conciliationem satis per se valet,Quint. 4, 1, 41; cf. id. 3, 8, 12.—
b. As a rhet. t. t., the gaining over or winning of hearers, a judge, etc., = οἰκείωσις, Cic. de Or. 3, 53, 205; cf. Quint. 9, 1, 32; 9, 2, 3.—
2. (In acc. with conciliatus.) In philos. lang., an inclination, desire or longing for: “prima est enim conciliatio hominis ad ea, quae sunt secundum naturam,Cic. Fin. 3, 6, 21; so id. Ac. 2, 42, 131; cf. in plur.: “conciliationes = res conciliatae,id. Fin. 3, 6, 22 Madv.—
II. An acquiring, procuring: “pecuniam dedit ad conciliationem gratiae,Cic. Clu. 31, 84; cf.: omnis conventio conciliatio nominatur, Don. ad Ter. Eun. 4, 4, 2.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (10 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (10):
    • Cicero, For Aulus Cluentius, 31.84
    • Cicero, On Oratory, 2.53
    • Cicero, On Oratory, 3.53
    • Cicero, de Finibus Bonorum et Malorum, 3.6
    • Cicero, de Natura Deorum, 2.31
    • Cicero, De Officiis, 1.41
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 3, 8.12
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 4, 1.41
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 1.32
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 2.3
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: